ΙΔΕΕΣ

Μεταξύ του 1500 και της Αντιμεταρρύθμισης μετά το 1550, μια «ερωτική-αισθητική επανάσταση» άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίον οι Ιταλοί αντιλαμβάνονταν, δημιουργούσαν και σκέφτονταν για την τέχνη.

Ο έρωτας δεν υπακούει σε κοινωνικά στερεότυπα. Όμως η ιδέα πως η ρομαντική αγάπη πάει χέρι-χέρι με τη μονογαμία, είναι μία από τις πιο γερά εδραιωμένες πεποιθήσεις στον κόσμο.

Η «ολική εργασία» είναι όρος που επινόησε ο γερμανός φιλόσοφος Γιόζεφ Πίπερ αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και σημαίνει τη διαδικασία κατά την οποία τα ανθρώπινα όντα μετατρέπονται σε εργαζόμενους και τίποτε άλλο. Είμαστε στα πρόθυρα του να γίνουμε ακριβώς αυτό.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε οι πολλοί να ευημερούν – όχι να υποφέρουν εις βάρος μερικών φωτεινών αστεριών.

Δεν είναι γυναικείο προνόμιο, ούτε κάνει πάντα κακό.

Το παλιό πανεπιστημιακό μοντέλο παρήγαγε ταλέντο και αξία για την κοινωνία. Πρέπει όμως να προσαρμοστεί στις ανάγκες του σήμερα.

Ένα σύμπαν που δεν θα μπορούσε να περιγραφεί μαθηματικά θα έπρεπε να είναι θεμελιωδώς παράλογο και όχι απλώς απρόβλεπτο.

Ποιος είναι πραγματικά πολιτικά ανυπάκουος; Αυτός που δεν συμβιβάζεται και το ξέρει μόνο ο ίδιος, ή αυτός που παρακινεί και άλλους σε πολιτική δράση; Δύο μεγάλοι διαφωνούν.

Στη διάρκεια της πανδημίας, πολλοί άνθρωποι άρχισαν να πίνουν περισσότερο αλκοόλ, για να χαλαρώσουν. Το κατάφεραν όμως; Η μελέτη του τρόπου με τον οποίον οι Βικτωριανοί και Εδουαρδιανοί εξερευνητές προσέγγιζαν το αλκοόλ, αποκαλύπτει πως οι συνήθειες κατανάλωσής του διαμορφώνονται από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες.

Χρειάζεται πάντα στη ζωή να θέτουμε στόχους που να έχουν ένα τέλος; Ή μήπως δεν μας ωφελεί πάντα και σε όλες τις ηλικίες;