Γιατί η δια βίου μάθηση είναι το διεθνές διαβατήριο για την επιτυχία

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε την ημέρα της αποφοίτησης σε ένα πανεπιστήμιο, με μια νέα ομάδα φοιτητών που ετοιμάζεται να σαλπάρει για νέους ορίζοντες. Τι σκέφτονται ενώ σηκώνουν τα καπέλα τους στον αέρα; Τι έχει αυτό το λεπτό φύλλο χαρτιού, το πτυχίο, που το κάνει τόσο πολύτιμο; Δεν είναι μόνο η απόδειξη της αποκτηθείσας γνώσης, αλλά κουβαλάει και τη φήμη του μέρους όπου εκπαιδεύτηκες. Το να είσαι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ έχει αυτή την έξτρα λάμψη, έτσι δεν είναι; Ωστόσο, κοιτάξτε το πιο προσεκτικά, και θα δείτε ότι το πτυχίο είναι η τέλεια κατάληξη της σύγχρονης τραγωδίας της εκπαίδευσης.

Γιατί; Επειδή τα πανεπιστήμια και τα προγράμματα σπουδών σχεδιάζονται σύμφωνα με τις τρεις ενότητες της γαλλικής κλασικής τραγωδίας: χρόνος, δράση και τόπος. Οι φοιτητές συναντιούνται στην πανεπιστημιούπολη (ενότητα του τόπου), για μαθήματα (ενότητα της δράσης), σε ηλικία μεταξύ 20 και 30 ετών (ενότητα του χρόνου). Αυτό το κλασικό μοντέλο παρήγαγε παραδοσιακά πανεπιστήμια υψηλού κύρους, αλλά τώρα αμφισβητείται από την ψηφιοποίηση της κοινωνίας –η οποία επιτρέπει σε όλους όσοι έχουν σύνδεση στο διαδίκτυο να έχουν πρόσβαση στη μάθηση– και από την ανάγκη απόκτησης δεξιοτήτων που