#InsideAthens

Από τα κοινωνικά δίκτυα μέχρι την πραγματική ζωή, η συζήτηση για την καθαριότητα στην πόλη εν μέσω τουριστικής περιόδου έχει πάρει φωτιά. Προσπαθήσαμε να καταγράψουμε τι πραγματικά συμβαίνει με τα σκουπίδια στο κέντρο της Αθήνας.

Πέντε χρόνια μετά την εμφάνιση του σκαθαριού που τρώει τις μουριές της πρωτεύουσας, στερώντας της το ελάχιστο πράσινο που διαθέτει, οι Δήμοι δεν έχουν καταφέρει να θεραπεύσουν τα δέντρα, ούτε να τα αντικαταστήσουν.

Μια επιστολή της Ανάπλασης Δημοσίων Χώρων Α.Ε. πριν λίγο καιρό, που επιχειρούσε να εξηγήσει γιατί η λεωφόρος Βασ. Όλγας δεν είχε επαρκή φωτισμό, πρόδωσε μια περίεργη ιστορία και έριξε λάδι στη φωτιά της πολιτικής αντιπαράθεσης γύρω από τον πάλαι ποτέ δρόμο-κόσμημα της Αθήνας.

Θα ανοίξει η Βασιλίσσης Όλγας; Πότε και πού θα φυτευτούν τα νέα δέντρα; Θα φύγουν τα αμάξια από το κέντρο; Τι θα γίνει με τα επικίνδυνα σχολεία; Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη με τον νέο Δήμαρχο Αθηναίων.

Τι θα κάνουν οι υποψήφιοι, αν εκλεγούν, για το Airbnb; Η ηχορύπανση είναι στην ατζέντα τους; Θα μειώσουν τα δημοτικά τέλη; Μια συγκριτική παρουσίαση των θέσεων όλων των υποψηφίων για τον Δήμο της Αθήνας, σε 24 σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες.

Η πρωτοφανής για την εποχή της υπόθεση της διαβόητης «σπείρας Χριστοφιλέα» ή «συμμορίας Ροκαμβόλ», εκτός από το εγκληματολογικό ενδιαφέρον της, παρέχει και μία ανάγλυφη εικόνα της Αθήνας και της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια του Μεσοπολέμου.

Ο μεγαλύτερος πνεύμονας πρασίνου στο κέντρο της Αθήνας και διαχρονικά δημοφιλής τόπος για τις βόλτες των κατοίκων της πρωτεύουσας, βρέθηκε συχνά στο επίκεντρο μερικών από τα πλέον ταραγμένα γεγονότα της νεοελληνικής ιστορίας.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, η πτώση ενός κίονα από τον ναό του Ολυμπίου Διός, ένας «μακρινός» πόλεμος με άμεσες συνέπειες για την Ελλάδα, μια επιδημία χολέρας και η αναβίωση παλιών δοξασιών, οριοθέτησαν μια «σκοτεινή» περίοδο στη νεότερη ιστορία της Αθήνας.

Εκτός από θαυμάσια φυσική ομορφιά, ο Λυκαβηττός κρύβει και αρκετά προβλήματα, που αγνοούμε οι περισσότεροι – πλην των περιοίκων, που τον θεωρούν «αφημένο στην τύχη του».