ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Ριζοσπαστικό για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά με άδηλο μέλλον, το πρόγραμμα διαπολιτισμικών περιηγήσεων Multaka, με οικοδεσπότες πρόσφυγες και μετανάστες, έγινε για αρκετούς μήνες ένα γόνιμο σημείο συνάντησης, χωρίς όμως να έχει εξαντλήσει ούτε στο ελάχιστο τις δυνατότητές του.

Αμαλίν είναι το όνομα του πρώτου εστιατορίου στην Ελλάδα που θα σερβίρει πιάτα της τσιγγάνικης κουζίνας, μαγειρεμένα από μέλη του Συλλόγου Γυναικών Ρομά Δενδροποτάμου.

Πλήθος εκθέσεων, ρεπορτάζ και μεμονωμένων παραδειγμάτων δείχνουν πως τον τελευταίο χρόνο της πανδημίας ο ρατσισμός (ατομικός και θεσμικός) προσέλαβε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, τόσο παγκοσμίως όσο και συγκεκριμένα στην Ελλάδα – κι αυτό είναι μόνο «η κορυφή του παγόβουνου».

Υπάρχει «κανονικό» και «μη κανονικό» στον σεξουαλικό προσανατολισμό; Υπάρχουν και στη χώρα μας αρκετοί που όχι μόνο το πιστεύουν, αλλά και προσπαθούν να το επιβάλλουν.

Στην Βραζιλία, μιγάδες και μαύροι αποτελούν την πλειονότητα. Παρόλα αυτά, η εξόφθαλμη ανισότητα λευκών και μη λευκών παραμένει και το χρώμα καθορίζει με απόλυτο τρόπο τις ευκαιρίες που παρέχονται στη ζωή.

«Μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αποφεύγουν την Αστυνομία», μας λέει η Φάραχ Γκρίφιν, πρόεδρος του τμήματος Αφροαμερικανικών Σπουδών του πανεπιστημίου Columbia, η οποία μας μιλάει για το τι σημαίνει να είσαι μαύρος στις ΗΠΑ, για την αντίδραση στην εκλογή του πρώτου μαύρου προέδρου, για τις διαδηλώσεις που σαρώνουν την Αμερική, για τα αγάλματα που ανατρέπονται, αλλά και για το «Όσα παίρνει ο άνεμος».

Η έννοια της φυλής είναι ένας μύθος, σύμφωνα με τους βιολόγους και τους ανθρωπολόγους. Την ίδια ώρα όμως, γίνεται αιτία για μια οδυνηρή κοινωνική πραγματικότητα – τουλάχιστον σε χώρες όπως οι ΗΠΑ.

Οι αστυνομικοί που πυροβολούν και σκοτώνουν πολίτες (ή τους πατάνε με το γόνατο) καταδικάζονται πολύ σπάνια στις ΗΠΑ. Επιπλέον το Ανώτατο Δικαστήριο, που έχει τον ρόλο του επόπτη, δεν λέει σχεδόν τίποτα για τις προφανείς φυλετικές διακρίσεις στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης της χώρας.

Στη σκιά της χωματερής της Φυλής, οι Ρομά ζουν μέσα στα σκουπίδια και χάρη σε αυτά. Τώρα όμως, με τους περιορισμούς στις μετακινήσεις λόγω κορονοϊού, δεν βγαίνουν για να μαζέψουν παλιοσίδερα κι άλλα ανακυκλώσιμα, με αποτέλεσμα να έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Προς το παρόν ο δήμος Ασπροπύργου δεν έχει δείξει ενδιαφέρον.