Ιστορία

Ο μεγαλύτερος πνεύμονας πρασίνου στο κέντρο της Αθήνας και διαχρονικά δημοφιλής τόπος για τις βόλτες των κατοίκων της πρωτεύουσας, βρέθηκε συχνά στο επίκεντρο μερικών από τα πλέον ταραγμένα γεγονότα της νεοελληνικής ιστορίας.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν βρει τρόπους να εμποδίζουν τους αδίστακτους ναρκισσιστές από το να καταλάβουν τη δημοκρατία τους. Τι θα μπορούσε να μάθει η σύγχρονη πολιτική από αυτούς;

Πώς μια φριχτή ιστορία παιδικής κακοποίησης στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, οδήγησε σε ένα αιματηρό αντισημιτικό πογκρόμ.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, η πτώση ενός κίονα από τον ναό του Ολυμπίου Διός, ένας «μακρινός» πόλεμος με άμεσες συνέπειες για την Ελλάδα, μια επιδημία χολέρας και η αναβίωση παλιών δοξασιών, οριοθέτησαν μια «σκοτεινή» περίοδο στη νεότερη ιστορία της Αθήνας.

Ο Βασίλης Λυμπέρης τον Ιανουάριο του 1972 έκαψε τη γυναίκα, την πεθερά και τα παιδιά του και πέρασε στην ιστορία ως ο τελευταίος εκτελεσμένος θανατοποινίτης στην Ελλάδα. Αυτό που παραμένει άγνωστο είναι πώς η ιστορία του συνδέεται με ένα διατηρητέο ιστορικό κτήριο στην Αθήνα και δύο κινηματογραφικές ταινίες.

Η δολοφονία του συγγραφέα Θανάση Διαμαντόπουλου στο Κολωνάκι το 1984, απασχόλησε την κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ για περισσότερο από μία δεκαετία, καθώς εξελίχθηκε σε ποινικό και δικαστικό θρίλερ με ισχυρές κοινωνικοπολιτικές συμπαραδηλώσεις. Το inside story θυμάται τέσσερα «ξεχασμένα» βιβλία που συνδέονται με την πολύκροτη υπόθεση.

Ο καθηγητής ευρωπαϊκής ιστορίας Αντώνης Μόλχο έζησε ασύλληπτες περιπέτειες ως παιδί την περίοδο της Κατοχής και επιβίωσε εξαιτίας των απλών, καλών ανθρώπων που βρέθηκαν στον δρόμο του.

Από την κατασκευή της στο «γύρισμα» του 19ου προς τον 20ό αιώνα, η λεωφόρος Συγγρού –το πρώτο οδικό «άνοιγμα» της Αθήνας προς τη θάλασσα– συνδέθηκε με πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα που επέδρασαν σημαντικά στον ελληνικό λαό και σημάδεψαν την είσοδο της χώρας σε μια νέα εποχή.

Μολονότι ο όρος «ριφιφί» καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1950 από την ομότιτλη ταινία του Ζιλ Ντασέν, ως μέθοδος διάρρηξης είχε χρησιμοποιηθεί ήδη από τον 19ο αιώνα. Στην αφετηρία αυτού του «παραβατικού κύκλου» διεθνώς, βρίσκεται η κλοπή στο Κεντρικό Ταμείο του ελληνικού κράτους, τον Οκτώβριο του 1869.

Θησείο, Πλάκα, Πεδίο του Άρεως, Γουδή, Καισαριανή, Δαφνί: Είναι οι τόποι της ελληνικής πρωτεύουσας που, από τη δεκαετία του 1830 μέχρι τη μετεμφυλιακή περίοδο, συνδέθηκαν με την κοινωνική και πολιτική ιστορία της χώρας, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια ιδιότυπη «γεωγραφία του αίματος».