Ατομικά και συλλογικά, είμαστε προετοιμασμένοι για μια ζωή 75-80 χρόνων, αλλά σύμφωνα με τους επιστήμονες πρέπει να υπολογίζουμε κι ένα μπόνους 20-30 χρόνων. Η ιδέα προκαλεί στους περισσότερους αποτροπιασμό: πόση πρέφα να παίξει κανείς στο καφενείο; Κι όμως, υπάρχει τρόπος να το ευχαριστηθούμε.

Οι πανελλαδικές ξεκίνησαν και όλοι έχουμε στο περιβάλλον μας τουλάχιστον μία οικογένεια που έκανε αιματηρές οικονομίες για τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα του παιδιού. Ποιες από αυτές τις θυσίες επιβάλλονται από την ανάγκη και τι άλλο μας ωθεί στην εξωσχολική διδασκαλία;

Τι θα κάνουμε τα τριάντα χρόνια που έχουν προστεθεί στη ζωή μας με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής;

Ξεχάστε τη Γλώσσα, τα Μαθηματικά και τη Φυσική. Τα παιδιά του 21ου αιώνα θα αλλάξουν επτά δουλειές στη διάρκεια της ζωής τους και θα πρέπει να διαθέτουν ένα οπλοστάσιο από δεξιότητες που δεν τους παρέχει η κλασική εκπαίδευση. Από του χρόνου μάλιστα οι λεγόμενες «παγκόσμιες ικανότητες» θα εξετάζονται στην αξιολόγηση του PISA.

«Παλεύουμε για το σχολείο και τη ζωή πού αξίζει σε εμάς και τα παιδιά όλου του κόσμου», ήταν το κεντρικό σύνθημα στο μαθητικό συλλαλητήριο της περασμένης Δευτέρας. Αναμφίβολα, το δημόσιο σχολείο υστερεί σε πολλούς τομείς· πρόσφατα βρεθήκαμε ξανά σε μια από τις χαμηλότερες θέσεις στη διεθνή κατάταξη PISA. Υπάρχει όμως χρυσός κανόνας για την καλή διδασκαλία; Και αν ναι, ποιος τον γνωρίζει;

Εδώ και 32 χρόνια μιλάμε για την αξιολόγηση στα σχολεία. Δεκάδες νόμοι, προεδρικά διατάγματα, προτάσεις και πιλοτικά προγράμματα που αλλού θα σήμαιναν ότι το θέμα αντιμετωπίζεται σοβαρά, εδώ δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα, καθώς προσκρούουν στην αντίδραση των εκπαιδευτικών και την άρνηση του πολιτικού προσωπικού να αναλάβει το κόστος. Θα ήταν στ' αλήθεια τόσο τρομακτικό ένα σχολείο που αξιολογείται;