Την προηγούμενη εβδομάδα, όλοι είχαν κάτι να πουν για την άρνηση του υπουργείου Πολιτισμού να επιτρέψει στον Gucci τη διεξαγωγή επίδειξης μόδας στην Ακρόπολη. Πέραν όμως της προσωπικής άποψης, οι περισσότεροι αγνοούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο παίρνονται αυτές οι αποφάσεις. Τι ισχύει στην πραγματικότητα; Είναι τα πράγματα τόσο απλά όσο ένα «θα ‘πρεπε»;

Στις 26 Φεβρουαρίου δίνονται τα Όσκαρ, και όλοι περιμένουμε με αγωνία να ακούσουμε τι θα πουν οι νικητές για τον Ντόναλντ Τραμπ. Το Χόλιγουντ εξάλλου συνηθίζει να μπερδεύεται με την πολιτική, από πολύ παλιά.

Η προσπάθεια του υπουργείου Υγείας να βάλει τάξη στο χώρο των θεραπειών της ειδικής αγωγής, που έγινε άχαρα και ανοργάνωτα στα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου, προσκρούει στην άρνηση των θεραπευτών να δεχτούν τις αλλαγές, που θα μειώσουν το εισόδημά τους. Στη μέση βρίσκονται οι γονείς και τα παιδιά, που αυτή τη στιγμή είναι κυριολεκτικά στον αέρα.

Ο αντι-αυταρχισμός της ελληνικής κοινωνίας εξαντλείται στη Χρυσή Αυγή, το τέρας που βλέπουμε και καταλαβαίνουμε. Κατά τα άλλα ευχόμαστε με άνεση «κακό ψόφο» στα social media, στοχοποιούμε δημόσια πρόσωπα και χαιρόμαστε με την οικονομική δυσπραγία μέσων ενημέρωσης. Αυτή είναι μια μικρή ιστορία των άκρων και πώς παρεισέφρησαν στη ζωή μας.

Πολλοί ονομάζουν τη συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία για το προσφυγικό απάνθρωπη και βάρβαρη. Αν όμως αποτύχει, η εναλλακτική –σύμφωνα με τον σύμβουλο της Μέρκελ για τους πρόσφυγες– είναι η “λύση της Αυστραλίας”. Η μακρινή χώρα στέλνει αυτούς που καταφθάνουν στις ακτές της στο ανεξάρτητο νησάκι του Ναούρου, σε ένα στρατόπεδο που όσοι το είδαν από κοντά, το περιγράφουν ως «κόλαση επί γης».