Το σκιάχτρο της αυστραλιανής “λύσης” στο προσφυγικό

Περίπου 42 χιλιόμετρα νότια του ισημερινού, στην ανατολική πλευρά του Ειρηνικού, βρίσκεται ένα κοραλλιογενές νησάκι που το λένε Ναούρου. Το Ναούρου είναι το μικρότερο κράτος στον κόσμο, με πλάτος 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό περίπου 10.000 ατόμων, «συμπεριλαμβανομένων των 1.000 μη γηγενών», ενημερώνει έξυπνα η ιστοσελίδα της κυβέρνησης. Αν δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει εκεί, δεν καταλαβαίνεις τι κρύβει αυτός ο λεπτός διαχωρισμός. Πόσω μάλλον αν ζεις ένα ημισφαίριο μακριά, σε μια χώρα που έχει τα δικά της προβλήματα και δεν δίνει δεκάρα για μικρά, κοραλλιογενή νησάκια του Ειρηνικού. Κι όμως, η ιστορία του Ναούρου έχει πολλά κοινά με νησιά που γνωρίζεις καλύτερα –την Λέσβο, ας πούμε, ή την Χίο.

Για τους πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή, το Ναούρου, όπως και τα δικά μας νησιά, είναι συνώνυμα της υποχρεωτικής κράτησης. Αν όμως όσοι επέλεξαν τον “βαλκανικό δρόμο” ήξεραν ότι θα περνούσαν κάποιο διάστημα στην Ελλάδα, εκείνοι που κατέληξαν στο Ναούρου δεν είχαν κανέναν σκοπό να φτάσουν ως εκεί. Αντίθετα, η άφιξή τους στο νησί είναι η απόδειξη ότι κατάφεραν να προσεγγίσουν τη χώρα που επιθυμούσαν, την Αυστραλία, όμως εκείνη τους γύρισε την πλάτη.

Η μεγαλύτερη χώρα της Ωκεανίας εδώ και