Η ομοφυλοφιλία στη φυλακή

«Γιώργο, θα μου δανείσεις λίγο λάδι;», ακούστηκε η φωνή του Στέλιου προς τον Ελληνοσιγκαπουριανό φουσκωτό που μαγείρευε δίπλα του, στα κοινόχρηστα μάτια της πτέρυγας «εργαζομένων» του Δομοκού.  

«Γιατί; Το σάλιο δεν σου κάνει;», του απάντησε με τη μπάσα φωνή του ο Γιώργος.

«Όχι, ρε Γιώργο, στεγνώνει γρήγορα», εξήγησε δήθεν απολογητικά ο Στέλιος, προκαλώντας ένα συλλογικό ξέσπασμα γέλιου στο ισόγειο της πτέρυγας.

Ο Στέλιος ήταν κοντός και φαρδύς, με χαρακτηριστικά προσώπου και σώματος που προέρχονταν από τα έγκατα των λομπροζικών ονειρώξεων. Το πρόσωπό του τραχύ και αρκετά από τα δόντια του σάπια. Η κατανομή του κοντού μελαχρινού του μαλλιού –καθώς η φαλάκρα ακόμα ήταν στα πρώτα στάδια της επέκτασής της– έδινε κάτι αλλόκοτο στην όψη του.  

Ήταν ισοβίτης γιατί είχε διαπράξει φόνο. Είχε μαχαιρώσει πολλαπλά κάποιον εφήμερο εραστή του. Ο Στέλιος δεν έχαιρε καμίας υπόληψης στην πτέρυγα, αλλά αυτό οφειλόταν στη φτώχεια του και την επακόλουθη διαρκή επαιτεία του και όχι στη σεξουαλική του ταυτότητά. Αυτή θιγόταν πολύ σπάνια και σε χαλαρό πλαίσιο, πιθανόν επειδή οι ομόφυλες σχέσεις του ήταν σε επαγγελματικό επίπεδο ή και επειδή ο ίδιος ήταν αρρενωπός και «ενεργητικός». 

Έχω συναντήσει μερικές