«Αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι μου στα 14, εκδιώχθηκα… Έφυγα από μια κατάσταση που δεν μπορούσε να γίνει χειρότερη, τι χειρότερο να μου συνέβαινε δηλαδή; Τη βία την είχα δεδομένη στο σπίτι, ιδίως από τότε που ανακάλυψαν την προτίμησή μου στα αγόρια, απ’ όλην την οικογένεια, πατέρα και αδέλφια, με την ανοχή της μάνας μου».
«Αυτοεκπαιδεύτηκα να είμαι δυνατή, να μην περιμένω από κανέναν, να μην υπάρχει σημείο αναφοράς, αυτό είναι και το μεγάλο μου τραύμα, δεν είπα ποτέ μητέρα, πατέρας, αδελφός, αδελφή, έμαθα να στηρίζομαι μόνο στα δικά μου χέρια. Κινήθηκα και στις παρυφές της παρανομίας, δεδομένου ότι οι γονείς μου με έκλεισαν και στο αναμορφωτήριο τρία χρόνια, δεν τελείωσα το εξατάξιο τότε σχολείο…», εξομολογήθηκε σε μία από τις συνεντεύξεις της η γνωστή τρανς ηθοποιός και συγγραφέας Μπέτυ Βακαλίδου.
Τη δύσκολη δεκαετία του '60, κατά την οποία μεγάλωσε η Μπέτυ, το να μην είσαι «σαν τα άλλα παιδιά», να πετάς από πάνω σου την ταμπέλα του «κανονικού», να μην χωράς στο καλούπι της ετεροκανονικότητας ή να δυσφορείς με το βιολογικό σου φύλο, αντιμετωπιζόταν ως «αμαρτία» που έπρεπε να τιμωρηθεί και να εξοστρακιστεί στο περιθώριο της ζωής.
Μόνο που η απόρριψη δεν ξεκινούσε από την