18 μεγάλες μέρες
Η Μαργαρίτα Πουρνάρα ταξιδεύει στην Αμερική και κρατά ημερολόγιο στο inside story.
Χρόνος ανάγνωσης:
26
Looking south down Woodward Avenue, with the Detroit skyline in the distance, July 1942. [Arthur Siegel, FSA-OWI]
Πέμπτη 05 Μαΐου 2016
Υπάρχουν μέρη που είσαι σίγουρος ότι δεν θα πας ποτέ. Και αν ποτέ τύχει και τα επισκεφτείς, γιατί το ήθελε τελικά η συγκυρία, ότι δεν θα ξαναπατήσεις. Πήγα στο Ντιτρόιτ το 2010 και ακόμα θυμάμαι εικόνες δυστοπικές και εναργείς. Η πατρίδα της Motown και της Ford έμοιαζε με σκηνικό από χολιγουντιανές ταινίες καταστροφής. Άδεια μισογκρεμισμένα τρίπατα σπίτια που πωλούνται προς ένα δολάριο. Ορδές από ρακούν να περιφέρονται στην πόλη, αγριόχορτα που έχουν γίνει ζούγκλα, τρύπες στην άσφαλτο, κάτοικοι φτωχοί, αναλφάβητοι και απέλπιδες. «Everything went wrong man...» σου λένε. Τώρα ετοιμάζω ξανά τις βαλίτσες μου.
Θα πάρω μέρος σε ένα σύγχρονο “πείραμα”: Το New Museum της Νέας Υόρκης συγκεντρώνει 40 αρχιτέκτονες, πολεοδόμους, ντιζάινερς, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους απ’ όλο τον κόσμο στο εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο Herman Kiefer της πόλης. Για μια εβδομάδα (25-30/4) θα ζήσουμε εκεί όλοι μαζί σε συνθήκες προσφυγικού hotspot, μιλώντας συνέχεια με τους ντόπιους. Το ζητούμενο είναι να βγουν από τα δημιουργικά μυαλά μας, νέες εφαρμόσιμες λύσεις για την αναγέννηση του Ντιτρόιτ.
