Στενές επαφές τραπεζών-ασφαλιστικών σε βάρος καταναλωτών και ανταγωνισμού
Το μακρινό 2005, ο Γιάννης Χ. πήρε ένα στεγαστικό δάνειο από ελληνική τράπεζα (εκ των τεσσάρων συστημικών). Το ασφαλιστήριο συμβόλαιο κατοικίας ήταν ένα από τα δεκάδες έγγραφα που υπέγραψε εκείνη την ημέρα. Ήταν μία από τις υποχρεώσεις που αναλάμβανε, αφού βάσει νόμου όλα τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια συνοδεύονται υποχρεωτικά από «ασφάλεια πυρός» – όπως λανθασμένα αποκαλείται στον κλάδο η ασφάλιση κατοικίας, καθώς πλην της πυρκαγιάς συνήθως καλύπτει τις καταστροφές και ζημιές από σεισμούς, πλημμύρες και άλλα φυσικά φαινόμενα ή ατυχήματα. Ουδείς όμως τον ενημέρωσε για τις καλύψεις ή τις δυνατότητες προσαρμογής του συμβολαίου.
Οταν ο Γιάννης Χ. πήρε στεγαστικό δάνειο το 2005 «πακέτο» με ασφαλιστήριο συμβόλαιο, ουδείς τον ενημέρωσε αν μπορούσε να αλλάξει ασφαλιστική εταιρεία και πότε
Πολλώ δε μάλλον για την πιθανότητα συνεργασίας με άλλη εταιρεία πλην της συνεργαζόμενης/θυγατρικής της τράπεζας, ούτε βέβαια για το ύψος του ασφαλίστρου. Το ίδιο συνέχισε να συμβαίνει και τα επόμενα χρόνια. Η ανανέωση του ασφαλιστηρίου γινόταν αυτόματα επί δώδεκα συναπτά έτη, χωρίς ο ασφαλισμένος να ενημερωθεί με οποιονδήποτε τρόπο –γραπτά ή προφορικά– για τις επιλογές του. Η εξόφληση, μάλιστα