Σαρία: Η εμμονική άρνηση των δικαιωμάτων της γυναίκας (και πολλών άλλων)
Πολλά από τα δικαιώματα που θεωρούμε δεδομένα, ιδίως στον χώρο του οικογενειακού και προσωπικού βίου, κατοχυρώθηκαν πολύ πρόσφατα στις δημοκρατίες του δυτικού κόσμου. Η ισότητα των φύλων αποτελεί κατάκτηση του 20ου αιώνα· προϊόν του ίδιου αιώνα είναι, για το μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου, και η ελευθερία συνειδήσεως (επιλογής και αλλαγής θρησκείας).
Εντός μάλιστα του ιδίου του δυτικού κόσμου, η κατοχύρωση πολλών δικαιωμάτων δεν υπήρξε ενιαία. Αρκεί κανείς να θυμηθεί ότι σε πολλές καθολικές χώρες (Νότια Αμερική) το –για εμάς αυτονόητο– δικαίωμα στο διαζύγιο κατοχυρώθηκε οριστικά την δεκαετία του 1980, ενώ στην Ιρλανδία το 1995 και την Μάλτα μόλις το 2011! Παρότι οι λατινοαμερικανικές κοινωνίες υπέστησαν βαθιές κοινωνικές αλλαγές από την δεκαετία του 1980 ως σήμερα, ο ασφυκτικός περιορισμός ( κατ’ ουσίαν απαγόρευση) των αμβλώσεων στις περισσότερες εξ αυτών διατηρείται ως σήμερα. Στις Φιλιππίνες εξακολουθεί η απαγόρευση του διαζυγίου.
Η πιο εξόφθαλμη, ωστόσο, αμφισβήτηση των ελευθεριών των γυναικών και της συνειδήσεως όπως τις γνωρίζουμε μαίνεται σε μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού κόσμου, όπου η σαρία (ισλαμικοί θρησκευτικοί κανόνες) αναγνωρίζεται –ρητά ή εμμέσως– ως πηγή