Η Ρουμανία μου είχε γίνει, τα τελευταία χρόνια, εμμονή. Πρώτον, το ίδιο της το όνομα –γιατί μια χώρα, που ποτέ δεν αποτέλεσε τμήμα της Ρωμανίας (της αυτοκρατορίας που αργότερα ονομάσαμε «βυζαντινή»), διάλεξε όνομα τόσο παραπλήσιο με την χαμένη αυτοκρατορία; Δεύτερον, η ύπαρξη ενός λαού με γλώσσα λατινογενή, ξεκομμένου στην ανατολική Ευρώπη. Είναι οι Ρουμάνοι όντως Λατίνοι; Ενσωματωμένοι στον ορθόδοξο κόσμο και με εξέλιξη τόσο διαφορετική από τους υπόλοιπους Λατίνους, εκείνοι συχνά ξεχνούν να τους προσμετρήσουν ανάμεσά τους. Η ιδέα των «Λατίνων της Ανατολής» ήταν σειρήνα που με έθελγε στην χώρα.
Μετά την οθωμανική κατάκτηση, το Βυζάντιο συνέχισε να ζει στις Ηγεμονίες της Βλαχίας και της Μολδαβίας (τη σημερινή Ρουμανία), καθώς ήταν οι μοναδικές που είχαν το προνόμιο της αυτοδιοίκησης από χριστιανούς. Έτσι, ενώ δεν ήταν ποτέ μέρος του Βυζαντίου όσο υπήρχε, μετά την κατάλυσή του ανέλαβαν τον ρόλο του προστάτη των απανταχού ορθοδόξων. Οι Ηγεμόνες τους καλλιέργησαν τη βυζαντινή ιδέα, τα γράμματα, την τέχνη και τους θεσμούς και εικονίστηκαν στις εκκλησίες να φορούν στέμματα, να κρατούν σταυρούς και να προσφέρουν στον Ιησού τους ναούς που οικοδόμησαν. Ακόμα
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερα; Γίνε συνδρομητής τώρα.
Με 6 Ευρώ τον μήνα ή έκπτωση στην ετήσια συνδρομή!
Γίνε συνδρομητής τώραΑκύρωσε όποτε θες
Έχεις ήδη κάνει εγγραφή; Συνδέσου εδώ
Ή κάνε εγγραφή εντελώς δωρεάν
Κάνε εγγραφή για να έχεις πρόσβαση σε έως και 5 δωρεάν άρθρα τον μήνα!
Εγγραφή χρήστη