Τα ερείπια της αυλής του Ηγεμόνα της Βλαχίας και το παρεκκλήσιό της, στην παλιά πρωτεύουσα της Βλαχίας Τârgovişte.
Ρουμανία: αναζητώντας το «Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο»
Όλοι έχουμε αποθηκεύσει κάπου στους διαδρόμους της μνήμης από τα μαθητικά μας χρόνια τις λέξεις Βλαχία, Μολδαβία, Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, Φαναριώτες· έστω κι αν μοιάζουν πια ασυνάρτητες. Κι όμως, ο μέσος Έλληνας δεν γνωρίζει περισσότερα για τη Ρουμανία, μία από τις πιο λησμονημένες χώρες της Ευρώπης, από τον μέσο Ευρωπαίο.
Τα ερείπια της αυλής του Ηγεμόνα της Βλαχίας και το παρεκκλήσιό της, στην παλιά πρωτεύουσα της Βλαχίας Τârgovişte.
Η Ρουμανία μου είχε γίνει, τα τελευταία χρόνια, εμμονή. Πρώτον, το ίδιο της το όνομα –γιατί μια χώρα, που ποτέ δεν αποτέλεσε τμήμα της Ρωμανίας (της αυτοκρατορίας που αργότερα ονομάσαμε «βυζαντινή»), διάλεξε όνομα τόσο παραπλήσιο με την χαμένη αυτοκρατορία; Δεύτερον, η ύπαρξη ενός λαού με γλώσσα λατινογενή, ξεκομμένου στην ανατολική Ευρώπη. Είναι οι Ρουμάνοι όντως Λατίνοι; Ενσωματωμένοι στον ορθόδοξο κόσμο και με εξέλιξη τόσο διαφορετική από τους υπόλοιπους Λατίνους, εκείνοι συχνά ξεχνούν να τους προσμετρήσουν ανάμεσά τους. Η ιδέα των «Λατίνων της Ανατολής» ήταν σειρήνα που με έθελγε στην χώρα.
Δεν έχεις χρόνο; Πάτα εδώ!
Μετά την οθωμανική κατάκτηση, το Βυζάντιο συνέχισε να ζει στις Ηγεμονίες της Βλαχίας και της Μολδαβίας (τη σημερινή Ρουμανία), καθώς ήταν οι μοναδικές που είχαν το προνόμιο της αυτοδιοίκησης από χριστιανούς. Έτσι, ενώ δεν ήταν ποτέ μέρος του Βυζαντίου όσο υπήρχε, μετά την κατάλυσή του ανέλαβαν τον ρόλο του προστάτη των απανταχού ορθοδόξων. Οι Ηγεμόνες τους καλλιέργησαν τη βυζαντινή ιδέα, τα γράμματα, την τέχνη και τους θεσμούς και εικονίστηκαν στις εκκλησίες να φορούν στέμματα, να κρατούν σταυρούς και να προσφέρουν στον Ιησού τους ναούς που οικοδόμησαν. Ακόμα
