Πόσο ακόμα θα αγνοούμε τον καφέ κάδο;

Έχω μαγειρέψει το βραδινό. Δίπλα μου, στο μικρό κοίλωμα του νεροχύτη μέσα σε μια σακούλα από ριζόχαρτο, βάζω ό,τι απόμεινε: φλούδες, τσόφλια, ρίζες, μια μπουκιά φαγητό που δεν την ήθελε κανείς. Κατεβαίνω από το σπίτι και ψάχνω με τα μάτια τον καφέ κάδο. Ανοίγω το καπάκι, μέσα βλέπω κυρίως φύλλα και κλαδιά από την περιποίηση των γύρω κήπων. Κάτι είναι κι αυτό, σκέφτομαι.

Στην Ελλάδα το κεντρικό κράτος άργησε να στραφεί προς την ανακύκλωση βιοαποβλήτων. Ακόμα και σήμερα, οι περισσότεροι Δήμοι στέκονται σκεπτικοί απέναντί της – πότε εγκλωβισμένοι στους πενιχρούς τους πόρους, πότε αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα όσα έργα δεν είναι βιτρίνας. Έτσι έχουν αργήσει, όχι μόνο να βάλουν τους κάδους, αλλά και να εκπαιδεύσουν τους πολίτες στη χρήση τους.

Image

Κι όπου υπάρχουν όμως οι κάδοι για τα βιοαπόβλητα, πολλοί δεν ξέρουν σε τι ακριβώς χρησιμεύουν· άλλοι καταβάλλουν την προσπάθεια να συλλέξουν τα περισσεύματα, αλλάζοντας σακούλες, προσέχοντας να μην λερώσουν το σπίτι και τους κοινόχρηστους χώρους μέχρι να τα κατεβάσουν, αλλά αποκαρδιώνονται στη θέα του περιεχομένου τους – είναι συχνά άδειοι. Οι περισσότεροι πάντως μοιάζουν να μην μπορούν να μπουν σε μια ακόμα διαδικασία ανακύκλωσης, παρασυρόμενοι από