Στο βιβλίο του Working, ο Ρόμπερτ Κάρο, ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς ρεπόρτερ του 20ου αιώνα, περιγράφει πώς ο Ρόμπερτ Μόζες, ο σημαντικότερος αστικός σχεδιαστής της Νέας Υόρκης τον ίδιο αιώνα, περνάει έναν δρόμο από μία νέα χάραξη για να μη βλάψει το γήπεδο γκολφ ενός μεγιστάνα. Στην Αθήνα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Ένας πλούσιος πολίτης με επιρροή, ο εφοπλιστής Νίκος Πατέρας, επιχειρεί να σώσει έναν από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους πρασίνου της πόλης· όμως έχει απέναντί του έναν άκαμπτο Δήμο και την «Αττικό Μετρό».
Από το κτίριο του ιδρύματος Πατέρα στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 45, το Πάρκο Ριζάρη φαντάζει σαν ειδυλλιακός κήπος σε μία εχθρική πόλη γεμάτη τσιμέντο. Το είχε κάνει δώρο ο εφοπλιστής στην Αθήνα πριν από 14 χρόνια, επί δημαρχίας Νικήτα Κακλαμάνη, και εξελίχθηκε σε μία από τις μοναδικές οάσεις του κέντρου, όπως καλά γνωρίζουμε όσοι χρησιμοποιούμε τα ΜΜΜ και τα πόδια μας για να κυκλοφορούμε.
Ήταν ένα δώρο που δεν εκτιμήθηκε δεόντως. Τον Μάιο του 2022 ο Πατέρας αναγκάστηκε να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας την ακύρωση των πράξεων της διοίκησης με τις οποίες κατελήφθη το Πάρκο, με σκοπό να μετατραπεί σε εργοτάξιο του νέου μετρό. Το ΣτΕ θα