Πώς απέτυχε η διαχείριση του ζηλευτού πάρκου Τρίτση
Το απόγευμα της περασμένης Κυριακής επισκέφθηκα το πάρκο Τρίτση. Η αλήθεια είναι ότι είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που αντίκρισα την ανατολική πύλη του, από τη λεωφόρο Δημοκρατίας, αυτή που διασχίζαμε όταν κατεβαίναμε από το Μενίδι με το λεωφορείο για να γλιτώσουμε από τον γονεϊκό έλεγχο. Αυτή τη φορά δεν είχα έρθει για κάποιον περίπατο αναψυχής ή για να συναντήσω φίλους, αλλά για να δω με τα μάτια μου την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το πάρκο. Αυτό που με εξέπληξε από τα πρώτα μου βήματα ήταν ότι πολλές παρέες είχαν έρθει για μία χαλαρή περατζάδα ή για τρέξιμο, και υπήρχαν πολλές οικογένειες με παιδιά, καθώς και ηλικιωμένοι που είχαν πιάσει το καθιερωμένο στασίδι τους σε παγκάκια για να ανταλλάξουν δυο κουβέντες μεταξύ τους.
Η πιο συγκινητική εικόνα ξετυλίχθηκε μπροστά μου στο μάλλον πιο προβληματικό κομμάτι του πάρκου, τη σχεδόν πλήρως αποξηραμένη λίμνη του, όπου γονείς και παππούδες με τα παιδιά και τα εγγονάκια τους στέκονταν κοντά στην όχθη της, πετώντας ψωμάκια στις κυριολεκτικά μόνο δύο πάπιες που είχαν απομείνει να ταράζουν τα λιγοστά βρόμικα νερά της.
Σε αυτήν την εικόνα, όπως και στις βόλτες των ανθρώπων δίπλα σε σπασμένα παγκάκια και