Οι αναπλάσεις της Αθήνας που δεν έγιναν

Η Αθήνα είναι μια πόλη δύσκολη, σχεδόν εχθρική. Όσοι κατοικούν, εργάζονται ή για κάποιο λόγο βρίσκονται καθημερινά στο κέντρο της, για να μπορέσουν να επιβιώσουν, περνάνε αναγκαστικά σε μια περίεργη κατάσταση απαθούς οργής που όμοιά της, πιστεύω, δεν έχει γνωρίσει κανένας ευρωπαίος πολίτης. Εδώ τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι προβλέψιμο. Ωστόσο όλα είναι αναμενόμενα, όλα είναι πιθανά.

Το κέντρο σταδιακά, αλλά με αρκετά γοργούς ρυθμούς, καταρρέει, ενώ πλέον οι όποιες παρεμβάσεις φαίνονται παράταιρες, άνευρες και κακοσχεδιασμένες, χωρίς καμία συνολική στρατηγική να τις πλαισιώνει. Μια απλή βόλτα με τα πόδια πέρα από το «ανακαινισμένο» Σύνταγμα, πέρα από τα σιντριβάνια, τα παγκάκια, τα παρτέρια και τα led φώτα, εκεί δηλαδή που κινείται η πραγματική πόλη, η εικόνα που κυριαρχεί είναι εντελώς διαφορετική: ασυντήρητα πεζοδρόμια και οδοστρώματα, κλειστά μαγαζιά, κακής αισθητικής και ποιότητας καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, σκουπίδια και βρώμα παντού, παραβατικότητα και ούτω καθεξής. Στον πολύ κεντρικό άξονα Πανεπιστήμιο-Ομόνοια-Πατησίων-Πολυτεχνείο δε (για να μην μιλήσουμε για την Γ’ Σεπτεμβρίου, την Αχαρνών και την πλατεία Βάθη ή την Κάνιγγος, τα Εξάρχεια και τη