Γιατί φέτος όλοι πήγαν Τήνο;

Στο λιμάνι του νησιού βλέπει κανείς τα καλοκαίρια μια εικόνα που μιλάει με αφοπλιστική πειστικότητα για την σχέση των Ελλήνων με το συλλογικό. Στην ουρά, ο καθένας είναι ταμπουρωμένος, αμυνόμενος της θέσης του, της οικογένειας του, του συντρόφου του, του φίλου με τον οποίον ταξιδεύει. Τα βλέμματα είναι εχθρικά, το χιούμορ χάνεται και ξαφνικά όλοι τριγύρω μετατρέπονται σε δυνητικούς άρπαγες ενός καλού καθίσματος στο σαλόνι της οικονομικής. Οι γιαγιάδες που έχουν έρθει να προσκυνήσουν χάνουν κάθε ίχνος χριστιανικού αλτρουισμού, μετατρέπονται σε σκυλιά του πολέμου που θα παλέψουν με ζέση για μια προνομιακή θέση στον καναπέ. Θα σου κλέψουν τη σειρά αν μπορούν, και αν διαμαρτυρηθείς, θα φορέσουν την περσόνα της ανύποπτης γιαγιούλας: «Αχ, παιδάκι μου, δεν το κατάλαβα».

Τα εχθρικά βλέμματα δεν θα πάψουν μέχρι το λιμάνι. Ακόμα και κατά την έξοδο η εγρήγορση για αυτούς τους κακούς “άλλους” που θα μας πάρουν τη θέση ελλοχεύει στις κινήσεις, τα βλέμματα, τα χέρια που σφίγγονται πάνω στις βαλίτσες ή τα τιμόνια των έτοιμων να ξεμπουκάρουν αυτοκινήτων. Το ταξίδι με το καράβι, εν έτει 2016, συνεχίζει να είναι ένας μικρός εμφύλιος πόλεμος για τους Έλληνες, και μια πλούσια εικόνα για όποιον θέλει να μελετήσει τις ομαδικές μας νευρώσεις. Ίσως τέσσερις αιώνες σκλαβιάς και μια σειρά από καταστροφές με μικρά διαλείμματα κανονικότητας να έχουν αφήσει στον γενετικό μας κώδικα μνήμες που κάνουν το Superferry να μοιάζει με βάρκα που φεύγει άρον-άρον από την ακτή της καιόμενης Σμύρνης.