«Το κύρος του γιατρού απαιτεί να έχει το χρώμα της υγείας και να είναι εύσαρκος […] Το δεύτερο είναι η υποχρέωσή του να είναι καθαρός στην εμφάνιση, τα ρούχα του να είναι καθωσπρέπει και τα αρώματα που χρησιμοποιεί να είναι ευχάριστα και καθόλου ενοχλητικά για τους άλλους […] Το πρόσωπό του να δείχνει άνθρωπο στοχαστικό, όχι όμως τραχύ γιατί τότε δίνει την εντύπωση ανθρώπου ξιπασμένου. Σε όλες τις κοινωνικές του σχέσεις πρέπει να είναι δίκαιος… Όσο για τα θέματα που σχετίζονται με την ψυχή, όχι μόνον να κρατάει κλειστό το στόμα του αλλά και να ζει μια απόλυτα τακτική ζωή…». Στο ιπποκράτειο έργο «Περί ιητρού» οι υποδείξεις, όχι μόνον για την άσκηση της ιατρικής αλλά και για την εμφάνιση του γιατρού, δεν περιορίζονται στα ανωτέρω, καθώς επιχειρείται να καλυφθούν όλες οι παράμετροι της εντύπωσης που προκαλούσε ο γιατρός στον κόσμο, και κυρίως στους ασθενείς. Όπως για παράδειγμα, ότι ο γιατρός δεν επιτρέπεται «να γελάει ακατάσχετα ούτε να είναι μόνιμα εύθυμος, γιατί κάτι τέτοιο τον βάζει αυτομάτως στην κατηγορία των φτηνών και ασήμαντων» κι επίσης πρέπει να δείχνει αυτοκυριαρχία, γιατί «οι ασθενείς αποθέτουν τον εαυτό τους στα χέρια των γιατρών και αυτοί έρχονται κάθε στιγμή σε επαφή
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερα; Γίνε συνδρομητής τώρα.
Με 6 Ευρώ τον μήνα ή έκπτωση στην ετήσια συνδρομή!
Γίνε συνδρομητής τώραΑκύρωσε όποτε θες
Έχεις ήδη κάνει εγγραφή; Συνδέσου εδώ
Ή κάνε εγγραφή εντελώς δωρεάν
Κάνε εγγραφή για να έχεις πρόσβαση σε έως και 5 δωρεάν άρθρα τον μήνα!
Εγγραφή χρήστη