Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
Χρόνος ανάγνωσης:
12'
Κείμενο:
loulescecorrected.jpg
Ο Βασίλης Λουλές κινηματογραφεί με τους μαθητές του στο φετινό Φεστιβάλ της Βωβούσας. [Άρτεμις Παπαθεοδώρου]

Πόσοι βλέπουν τα ελληνικά ντοκιμαντέρ;

Στο περσινό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης προβλήθηκαν 64 νέα ελληνικά ντοκιμαντέρ, αποδεικνύοντας ότι το είδος περνά μια δημιουργική «έκρηξη». Όμως με το ζόρι βγάζουν τα έξοδά τους. Και μετά την προβολή στο φεστιβάλ ή το σινεμά, συνήθως «εξαφανίζονται». Ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες δημιουργούς μιλά για τη δουλειά του, τα προβλήματα και αυτό που τον κάνει να συνεχίζει.
Ο Βασίλης Λουλές κινηματογραφεί με τους μαθητές του στο φετινό Φεστιβάλ της Βωβούσας. [Άρτεμις Παπαθεοδώρου]

Ο Βασίλης Λουλές δίνει την εντύπωση ότι είναι ντοκιμαντερίστας όχι από επιλογή, αλλά από κατασκευή. Από την πρώτη στιγμή που τον γνωρίζεις, αισθάνεσαι ότι είσαι υποψήφιος ήρωας για μία από τις ταινίες του· ότι θέλει να μάθει για εσένα, να πάρει και να δώσει.

Όπως λέει ο ίδιος, «προσπαθώ να καταλάβω τους ήρωές μου, το δικό τους βλέμμα πάνω στον κόσμο, έτσι αναγκάζομαι κι εγώ να ανοίξω τα χαρτιά μου απέναντί τους, για να βρω εκείνα τα σημεία στα οποία οι κόσμοι μας συναντιούνται».

Και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Παρακολουθώντας τα ντοκιμαντέρ του, έχεις την αίσθηση ότι θέλεις να πηδήξεις μέσα στον κόσμο τους και να γίνεις μέρος του. Σχεδόν αισθάνεσαι την κάμερα να χαϊδεύει τους πρωταγωνιστές, να αναδεικνύει όχι μόνο τα λόγια αλλά και τις σιωπές τους, τα βλέμματά τους· να φωτίζει κάθε λεπτομέρεια και να τους συγχωρεί τα πάντα.

Δεν έχεις χρόνο να διαβάσεις; Πάτα εδώ!

Το ελληνικό ντοκιμαντέρ περνά μία από τις καλύτερες περιόδους του. Κάθε χρόνο δεκάδες δημιουργοί παράγουν όλο και καλύτερες «ταινίες τεκμηρίωσης», όπως είναι η ελληνική τους ονομασία. Κι ενώ η πλειοψηφία των ντοκιμαντεριστών έχει βασικά σκοπό να πει αυτό που θέλει με τρόπο που να το ακούσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι

Ή κάνε εγγραφή εντελώς δωρεάν

Κάνε εγγραφή για να έχεις πρόσβαση σε έως και 5 δωρεάν άρθρα τον μήνα!

Εγγραφή χρήστη