Κατά τη δεκαετία του 80, το λεγόμενο νοσοκομείο Δυτικών Συνοικιών εξαγγελλόταν από τους πολιτικούς προεκλογικά, αλλά ξεχνιόταν μετεκλογικά. Το θέμα κυριαρχούσε στις συζητήσεις της εποχής, και κάπως έτσι άνοιξε ξανά η κουβέντα γι’ αυτό ένα καλοκαιρινό απόγευμα του 1989, στο καφέ του Τόττη, στην πλατεία Αριστοτέλους. Στην παρέα ήταν μεταξύ άλλων και ο σιατιστινός επιχειρηματίας Νίκος Παπαγεωργίου, που πλέον είχε εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη. «Τότε σκέφτηκα “πώς μπορώ να βοηθήσω;”. Το συζητώ με τον αδελφό μου Λεωνίδα και αποφασίζουμε να κάνουμε δωρεά 30 εκατομμυρίων δολαρίων για να βοηθήσουμε να στηθεί αυτό το συνοικιακό νοσοκομείο. Δεν φανταζόμασταν ότι θα εξελισσόταν έτσι όπως εξελίχθηκε. Μιλούσαμε για ένα συνοικιακό νοσοκομείο για τις Δυτικές Συνοικίες, με 200-300 κρεβάτια και φτάσαμε σήμερα τα 750» μου εξομολογείται ο δωρητής.
Κάπως έτσι ξεκινά η περιπέτεια της δημιουργίας του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου. Το μοντέλο λειτουργίας του ήταν και παραμένει πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα: ένα δημόσιο νοσοκομείο που λειτουργεί ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), μη κερδοσκοπικό, προσβάσιμο από όλους τους ασθενείς, με τις υψηλές προδιαγραφές ποιότητας ενός ιδιωτικού