Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
Χρόνος ανάγνωσης:
19'
Κατηγορία:
Κείμενο:
ce2viasmos.jpg
[Αρχείο φεμινιστικής συλλογικότητας «Καμία Ανοχή»]

Βιασμός: Μοναδικό και ξεκάθαρο όριο η συναίνεση

Πρέπει τα δικαστήρια να ασχολούνται με τα ρούχα που φόραγε ένα θύμα βιασμού; Με το αν ανέβηκε στο σπίτι του δράστη με τη θέλησή της; Με το αν περπατούσε μόνη τη νύχτα ή είχε πολλούς σεξουαλικούς συντρόφους; Όχι, είναι η απάντηση νομικών που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οτιδήποτε δεν εμπεριέχει τη συναίνεση, είναι βιασμός.
[Αρχείο φεμινιστικής συλλογικότητας «Καμία Ανοχή»]

«Φορούσε ανοιχτό μπλουζάκι». Αυτό το επιχείρημα ακούστηκε το 2017 σε ελληνικό δικαστήριο που διερευνούσε υπόθεση καταγγελίας βιασμού. Και δεν βρέθηκε ούτε ένας δικαστής να εμποδίσει την άρθρωσή του. Έτσι, λοιπόν, μάθαμε ότι η κοπέλα που βιάστηκε «φορούσε ανοιχτό μπλουζάκι». Δεν μάθαμε κι ούτε θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς φορούσαν αυτοί που την βίασαν. Γιατί ποτέ και κανένας δεν ρωτάει τι φορούσαν οι βιαστές, αν είχαν πιει, τι ώρα γύρισαν σπίτι τους, σε ποιους δρόμους περπατούσαν, σε ποια μπαράκια σύχναζαν, αν είχαν έντονη σεξουαλική ζωή. Η δική τους συμπεριφορά ανήκει de facto στην καλά περιφρουρημένη σφαίρα της κυρίαρχης, αποδεκτής και κανονικοποιημένης τοξικής αρρενωπότητας. Τα σώματα που βιάζονται, σώματα γυναικών, θηλυκοτήτων, ΛΟΑΤΚΙ υποκειμένων, εξετάζονται πάντα υπό το βλέμμα αυτής της αρρενωπότητας. Τα σώματα που βιάζονται πρέπει τα ίδια να αποδείξουν τον βιασμό τους, να περάσουν από το μικροσκόπιο αστυνομικών, ιατροδικαστών, δικαστών, να διαπομπευτούν από τα μίντια και τη γειτονιά, να απολογηθούν επειδή βιάστηκαν και ενδεχομένως στο τέλος να μάθουν από ένα δικαστήριο ότι δεν βιάστηκαν. Τα σώματα που βιάζονται, βλέπεις, στις πατριαρχικές κοινωνίες είναι σώματα δίχως σημασία

Ή κάνε εγγραφή εντελώς δωρεάν

Κάνε εγγραφή για να έχεις πρόσβαση σε έως και 5 δωρεάν άρθρα τον μήνα!

Εγγραφή χρήστη