Διαγνώσθηκα πριν από αρκετά χρόνια, σε ηλικία 27 ετών. Όμως, κοιτώντας πίσω, τα σημάδια ήταν πάντα εκεί. Ανέκαθεν είχα έντονα «ειδικά ενδιαφέροντα», που αποτελούσαν κάτι ανάμεσα σε πάθος και εμμονή. Για παράδειγμα, ως παιδί, είχα εμμονή με τη συλλογή κουκλών Barbie, όχι για να παίζω με αυτές, αλλά για να δημιουργήσω το «τέλειο» σπίτι της Barbie, πλήρως εξοπλισμένο με έπιπλα φτιαγμένα από χαρτονένια κουτιά δημητριακών και άφθονες ποσότητες κόλλας και γκλίτερ. Οι περισσότεροι νευροτυπικοί (σ.σ.: μη αυτιστικοί) άνθρωποι έχουν τα αγαπημένα τους ενδιαφέροντα, αλλά τα δικά τους μοιάζουν περισσότερο με τα χόμπι, τα οποία μπορούν να μπουν στην αναμονή εάν η ζωή τους γίνει πολυάσχολη. Για τα αυτιστικά άτομα όμως, όπως είμαι εγώ, ισχύει το αντίθετο. Χρειαζόμαστε συχνά αυτά τα ειδικά ενδιαφέροντα για να παραμείνουμε ψυχικά υγιείς, σε έναν κόσμο που μπορεί να είναι τόσο περίπλοκος – αυτά τα ενδιαφέροντα μπορούν και μας παρέχουν προβλεψιμότητα, εστίαση και μεγάλη ανταμοιβή.
Από τότε, το ενδιαφέρον μου για τους πλαστικούς ανθρώπους έχει μεταμορφωθεί σε