Όταν ο Κώστας Καραμανλής, πρωθυπουργός την περίοδο 2004-2009, θέλησε να τα βάλει με τους λεγόμενους «νταβατζήδες» (όπως ο ίδιος αποκάλεσε τους εργολάβους του δημοσίου, τους καναλάρχες και τους συνδικαλιστές) και να διαχωρίσει την ιδιότητα του προμηθευτή του δημοσίου από αυτήν του ιδιοκτήτη μέσων ενημέρωσης, όχι απλά έφαγε τα μούτρα του, αλλά στο τέλος κατάφερε να ενισχύσει τους «νταβατζήδες» σε τέτοιο βαθμό, που έγινε όμηρός τους. Aυτός και η χώρα.
Το τι πρόκειται να συμβεί τώρα, με τον τρόπο που η σημερινή κυβέρνηση προωθεί τη ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου, είναι αυτό που θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε εδώ. Μια πρώτη παρατήρηση είναι πως, από τη στιγμή που το καθεστώς που θα εκκολαφτεί από το σχέδιο του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά οδηγεί σε έναν πεπερασμένο αριθμό αδειών, θα είναι ολιγοπωλιακό και προστατευμένο από τον ανταγωνισμό. Δεδομένου μάλιστα ότι ο αριθμός των αδειών θα είναι μικρότερος από τον σημερινό, προκύπτει περιορισμός στην πολυφωνία.
Βιωσιμότητα με το ζόρι
Το βασικότερο επιχείρημα του υπουργού για τον περιορισμένο αριθμό των αδειών είναι, όπως δήλωσε στην ΕΡΤ, ότι «προέκυψε διότι είναι γνωστό ότι το φάσμα δεν είναι απεριόριστο και κυρίως διότι έπρεπε να