«Η Αθήνα του οφείλει μεγάλη τιμή και ευγνωμοσύνη. Είναι ο πρώτος και καλύτερος αρχιτέκτων αυτής της πόλεως, ο πρωτεργάτης της αναδημιουργίας της ως πρωτευούσης της νεωτέρας Ελλάδος, που της προώρισε ένα λαμπρό και προφητικό σχέδιο και εργάσθηκε για την ευτυχία της με κάθε τρόπο». Ο σπουδαίος αρχιτέκτονας και πολεοδόμος Κώστας Μπίρης δεν φείδεται σε επαίνους όταν αναφέρεται στον Σταμάτη Κλεάνθη, τον μεγάλο οραματιστή της νέας Αθήνας, αυτήν «την πιο πολύπλευρη σε αξίες μορφή, τον εμπνευσμένο καλλιτέχνη τον μεγαλοϊδεάτη πατριώτη, τον τύπο του πνευματικού και ηθικού ανθρώπου, τον ακαταπόνητο εργάτη και αγωνιστή στην πραγμάτωση μεγάλων και θετικών οραματισμών», όπως γράφει.
Γιατί, τι ήταν η Αθήνα γύρω στο 1830, όταν αυτός ο Iερολοχίτης από το Βελβενδό Κοζάνης –από τους ελάχιστους διασωθέντες του ολέθρου της μάχης του Δραγατσανίου, που κατόρθωσε με υπεράνθρωπο αγώνα λόγω ένδειας να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Βερολίνο– επέστρεψε στην πατρίδα του για να προσφέρει στην οικοδόμησή της; Μια κακοπαθημένη πόλη ήταν που της είχαν απομείνει μόνο 30 σπίτια ανέπαφα μετά τις δύο πολιορκίες της Ακρόπολης και τις βιαιοπραγίες, «ένας φαιός σωρός από συντρίμμια και στάχτη», όπως την περιγράφει με