
«Severna»: εικόνες και αντίλαλοι από την «άλλη» Μακεδονία
Η βαρκελωνέζα συνάδελφος Μάρτα Ρίβας μου τηλεφώνησε στις 10 το πρωί. Δεν είχα ξυπνήσει καλά καλά – σε αντίθεση με εκείνη δεν είμαι πρωινός τύπος. Ζούσα, τότε ακόμη, στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν άνοιξη του 2013, λίγο πριν από τα γεγονότα του Γκεζί. Με καλούσε από την εφημερίδα της. Κάτι συνέβη, σκέφτηκα. Θα μου ανακοίνωνε όλο χαρά, πίστεψα, κάποιο κατόρθωμα του καταλανικού εθνικισμού, του οποίου εκείνη είναι ένθερμος υποστηρικτής και εγώ, έχοντας ζήσει κατά διαστήματα στην Βαρκελώνη, θανάσιμος πολέμιος. Γρουσουζιά, να ξεκινήσει με καβγά η μέρα...
«Μη μου πεις όχι! Πάμε στην Μακεδονία!» είπε σχεδόν παρακλητικά. Καθώς δεν είναι ούτε Ελληνίδα ούτε αρχαιολόγος, κατάλαβα πάραυτα πως δεν εννοούσε εκδρομή στην Θεσσαλονίκη, την Καστοριά και την Καβάλα. Την Μάρτα την γνώρισα στην Αιθιοπία, αφού την ξενύχιασα μες στο ποδοπάτημα της οχλοβοής των Θεοφανείων κάνοντάς την να αφήσει μια σπαρακτική κραυγή στα καταλανικά. Μαζί ταξιδέψαμε σε μερικά από τα λιγότερο συμβατικά μέρη του πλανήτη. «Πάμε σε παρακαλώ! Δεν υπάρχει πιο cult μέρος! Θέλω οπωσδήποτε να δω τα Σκόπια!». Να πάμε, πρότεινε, και στην Αλβανία.
Είχα ακούσει για την «ανάπλαση» των Σκοπίων με το πρόγραμμα Skopje 2014. Με έτρωγε η