Ξημερώματα, στο τρένο, υποφέραμε. Η λέξη «ξεπαγιάσαμε» δεν αποδίδει το τετράωρο μαρτύριο. Στην Αίγυπτο, οι σιδηρόδρομοι ανάβουν τον κλιματισμό τέρμα, ώστε να καλύπτεται η δυσοσμία κάποιων επιβατών που δεν τα έχουν καλά με το νερό. Με τον Τζιχάν ήμασταν, θεωρήσαμε, προετοιμασμένοι. Όταν πήραμε το τρένο για το Ασουάν, αφήσαμε τις ογκώδεις βαλίτσες μας στο Κάιρο. Έχοντας προβλέψει πως ο συρμός θα ήταν σαν νεκροτομείο, πήραμε παλτά, κασκόλ, σκούφους και μικρές κουβέρτες.
Με δυο λόγια
Αποφασισμένος να μάθει περισσότερα για την γένεση και την εξέλιξη της κοπτικής τέχνης, ο Αλέξανδρος Μασσαβέτας προσέφυγε στις γνώσεις ενός μοναχού, που ταυτόχρονα είναι και συντηρητής έργων τέχνης. Στα μουσεία του Καΐρου, έβγαλε τα συμπεράσματά του σχετικά με την συνέχεια της αιγυπτιακής και της ελληνορωμαϊκής παράδοσης στην κοπτική. Στην συνέχεια, ο μοναχός-συντηρητής τον ξενάγησε στις αρχαίες μονές, κιβωτούς της κοπτικής τέχνης, των οποίων τις τοιχογραφίες αποκατέστησε. Οι ρίζες της, όμως, βρίσκονται πολύ νοτιότερα, σε μια περιοχή όπου η επίσκεψη είναι απαγορευμένη, τυπικά, στους ξένους. Εκεί, θαύμασε ένα ξεχασμένο αριστούργημα της βυζαντινής Αιγύπτου. Γρήγορα, όμως, οι πραγματικότητες της περιοχής