Πρωτοχρονιά στην Πόλη: η “ξενόφερτη” γιορτή που διχάζει την πολωμένη Τουρκία

Στην Κωνσταντινούπολη έζησα σχεδόν δεκατρία χρόνια. Όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία και τα άρθρα μου με έχουν ταυτίσει με την Πόλη. Το δέσιμό μου με τον τόπο είναι έκδηλο, λένε, στα γραπτά μου. Έτσι, πολλοί εντυπωσιάζονται μαθαίνοντας ότι δεν ζω πια εδώ. Ακόμα πιο περίεργη τους φαίνεται η ειλικρινής απάντησή μου, όταν με ρωτούν πόσο μου λείπει η Πόλη: Δεν μου λείπει καθόλου.

Πράγματι, για πάνω από δεκαετία θεωρούσα την Πόλη –και δη το Πέραν– το σπίτι μου. Δεν με φανταζόμουν κάπου αλλού. Σιγά σιγά όμως η Πόλη άλλαζε, όπως η χώρα ολόκληρη, προς κάτι το ισλαμικότερο, αυταρχικότερο και αποπνικτικότερο. Ιδίως μετά την ατυχή κατάληξη του ξεσηκωμού του Γκεζί, το 2013, μια βαριά σκιά έπεσε πάνω στα πάντα. Μου λείπει η Πόλη που ήξερα, που είχα γνωρίσει μεταξύ του 2001 και του 2010. Κάθε φορά που επιστρέφω, τον τελευταίο ενάμισι χρόνο απουσίας μου, αισθάνομαι τη ματαίωση.

«Δεν είναι η Πόλη που ξέραμε», λέμε όσοι την είχαμε ζήσει εκείνα τα χρόνια. Όλοι –Τούρκοι και ξένοι– στον κύκλο μου συμφωνούμε πως ήταν τα καλύτερα χρόνια της πρόσφατης ιστορίας της. Το 2003 άφησα μια Αθήνα νεοπλουτισμού και χαύνωσης, για μια Πόλη γεμάτη δυναμισμό, και μια περιοχή (Πέραν-Γαλατάς) όπου βασίλευε το εναλλακτικό