Πρωταθλητισμός σε κρίση

Τέτοιες μέρες πριν 12 χρόνια, η Αθήνα έκανε τα τελευταία ραφιναρίσματα στην πιο κοσμοπολίτικη και λαμπερή φορεσιά της για να υποδεχτεί το γεγονός που τότε χαρακτηρίστηκε ως η επιτομή της «ισχυρής Ελλάδας». Οι Έλληνες πρωταθλητές, κουβαλώντας τη μεθυστική κληρονομιά των 13 ολυμπιακών μεταλλίων του Σίδνεϊ και τις προσδοκίες μιας ολόκληρης χώρας που ήθελε να ανέβει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου, προετοιμάζονταν σ’ ένα εντελώς θωρακισμένο περιβάλλον κρατικής αρωγής, πλούσιων χορηγιών και απέραντου κοινωνικού θαυμασμού. Ήταν τα ινδάλματα των πιτσιρικάδων και τα συμβολικά «παιδιά» των μεγαλύτερων γενιών. Ορισμένα κάλπικα, όπως αποδείχθηκε, αλλά τότε απολύτως προστατευμένα από οποιαδήποτε ανησυχία. Δεν είχαν να σκεφτούν τίποτε άλλο, παρά μόνο τη βελτίωση της ατομικής τους επίδοσης, στο ρυθμικό χαλί ενός παρατεταμένου χειροκροτήματος που αντηχούσε σε κάθε τετραγωνικό των περίφημων ολυμπιακών εγκαταστάσεων.

Το σβήσιμο της φλόγας εκείνης της διοργάνωσης ήταν το ρέκβιεμ μιας ολόκληρης εποχής. Το μόνο που απέμεινε από τις διονυσιακές μέρες του 2004 είναι πέντε ξεθωριασμένοι ολυμπιακοί κύκλοι στην Κηφισίας, το κέλυφος των ρημαγμένων εγκαταστάσεων και ένα απροσδιόριστο συλλογικό ανάθεμα. Η