Όλη μέρα στα μηνύματα
«Μαμά, να μιλήσω λίγο στο internet με τους φίλους μου;» Αυτή ήταν μια από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις στην περίοδο του δεύτερου, κυρίως, λόκνταουν. «Στο τηλέφωνο δεν μπορείς να τους μιλήσεις;», ρωτούσα, εκφράζοντας εμμέσως τη δυσθυμία μου για την ψηφιακή επικοινωνία. «Μα το τηλέφωνο είναι παλιά ιστορία, δεν βλέπω τον άλλον, άσε που κοστίζει, ενώ το chat είναι τσάμπα», ερχόταν αποστομωτική η απάντηση.
Μετά τις πολύωρες βόλτες πάνω-κάτω στη γειτονιά, μετρώντας 20.000 βήματα καθημερινά, κι αφού είχαμε κατακτήσει όλα τα επιτραπέζια, η άρση του ψηφιακού εμπάργκο ήταν αναπόφευκτη. Μέχρι να ανοίξουν ξανά τα σχολεία, γειτονιά μας θα γινόταν η πλατφόρμα Discord και η μπάλα, το κυνηγητό ή το κρυφτό θα αντικαθίσταντο από το Minecraft, το Among us ή όποιο άλλο διαδικτυακό παιχνίδι επέτρεπε τη συμμετοχή πολλών παικτών. Κάθε απόγευμα, επί ένα δίωρο τουλάχιστον, μέσα στην ησυχία και την ακινησία εκείνης της περιόδου, το εφηβικό δωμάτιο παλλόταν από τις φωνές 10 αγοριών που έψαχναν διέξοδο από την παρατεταμένη κλεισούρα.
Σε ένα σπίτι που ο υπολογιστής αποτελούσε ανέκαθεν βασικό εργαλείο δουλειάς (με τρεις desktop, ένα λάπτοπ και ένα τάμπλετ σε κοινή θέα), σταθήκαμε πραγματικά τυχεροί που το