Ο Πικάσο και τα ζώα
To 1956 το Δημοτικό Συμβούλιο της παραθαλάσσιας γαλλικής πόλης Βαλορίς, της οποίας ο Πικάσο ήταν επίτιμος δημότης καθώς είχε περάσει κάποια χρόνια εκεί με την Φρανσουάζ Ζιλό, ανακοίνωσε ότι θα γιορτάσει επίσημα τα 75α γενέθλια του καλλιτέχνη. Έστειλαν τον διευθυντή της κομμουνιστικής εφημερίδας La Patriote να ρωτήσει τη σύζυγο του Πικάσο, Ζακλίν Ροκ, ποιο θα ήταν το ιδανικό δώρο για τον ζωγράφο. Στο μεταξύ στη βίλα La Californie στις Κάννες κατέφταναν δώρα από όλο τον κόσμο, από σπαθιά σαμουράι έως καπνιστά χοιρινά. Η Ζακλίν δεν χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ για να απαντήσει: «Μια κατσίκα!».
Αυτό ήθελε ο Πικάσο περισσότερο απ’ οτιδήποτε στον κόσμο, μια κατσίκα για κατοικίδιο. Παρότι οι πολιτικοί δεσμεύτηκαν, τελικά δίστασαν κι έτσι ο Πικάσο απέκτησε την πολυπόθητη κατσίκα ως δώρο Χριστουγέννων από την Ζακλίν. Ο Πάμπλο τρισευτυχισμένος την ονόμασε Εσμεράλντα. Την αποκαλούσε «mon biquet» («κατσικάκι μου», αλλά και «αγάπη μου») και της έφτιαξε ένα κρεβάτι στο σπίτι. Όταν τα βράδια η Εσμεράλντα βέλαζε γιατί ένιωθε μοναξιά, η καλύτερή της φίλη, η εφτάχρονη Παλόμα Πικάσο, έπαιρνε το μαξιλάρι της κοιμόταν στο πάτωμα δίπλα της.
Ο Πικάσο συνήθιζε να βγάζει την κατσίκα στον κήπο και την δένει