Νοιάστηκαν, έδρασαν και απέκτησαν τη βιβλιοθήκη που ονειρεύονταν
«Να, πάρε», κάνει ο μπόμπιρας και φέρνει το γλυκό που κρατάει στο χέρι ακριβώς κάτω από τη μύτη μου. Κάνω να αρνηθώ, αλλά σιγά που θα με αφήσει να τελειώσω τη φράση μου –«πάρε, πάρε, η κυρία μας είπε να τα δώσουμε», λέει ανυπόμονα. Σαν αστραπή αφήνει το γλυκό στα χέρια μου, κάνει ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε γονείς και παιδιά και πάει να συγκεντρώσει νέες προμήθειες από το τραπέζι του μπουφέ. Σε λίγο το χεράκι υψώνεται μπροστά από κάποιον άλλον, που δέχεται με ευχαρίστηση την προσφορά.
Ενώ τα παιδιά γυρνούν εδώ κι εκεί προτού θρονιαστούν στις πολύχρωμες καρεκλίτσες τους πάνω από ένα βιβλίο, οι μεγάλοι χαζεύουν τις ζωγραφιές στους τοίχους και ρίχνουν μια ματιά στη συλλογή των βιβλίων, που καλύπτει κάθε ηλικία. Στα κατά τόπους πηγαδάκια που στήνονται, με φωνή όλο συγκίνηση και ενθουσιασμό, αλλά κυρίως ειλικρίνεια, ακούς τους παριστάμενους –γονείς, εκπαιδευτικούς των σχολείων που έχουν συνδράμει, εθελοντές, δωρητές– να εκθειάζουν ο καθένας τη συνεισφορά των υπολοίπων. «Τα καταφέραμε», ακούς, «τα παιδιά τα κατάφεραν και κέρδισαν τη βιβλιοθήκη τους».
«Είναι και Πρωταπριλιά σήμερα, πραγματικά μοιάζει σε όλους μας σαν ψέμα», λέει χαμογελώντας η Μαίρη Μπιρμπίλη, όταν την εντοπίζουμε ανάμεσα στον
