Καθώς οι κάτοικοι της γης πληθαίνουν, οι μετακινήσεις πληθυσμών έχουν αναδειχθεί σε μεγάλη παγκόσμια πρόκληση με δυνητικά καταστροφικές συνέπειες. Οι ατελείωτες συζητήσεις σχετικά με τα δικαιώματα των μεταναστών δεν κατάφεραν να φέρουν ούτε το ελάχιστο δείγμα μιας αποδεκτής λύσης. Έτσι, ίσως μια εναλλακτική προσέγγιση θα ήταν να ληφθεί υπόψη ένας βασικός νόμος της χημείας: Με τον κίνδυνο να υπεραπλουστεύσουμε, τι θα λέγατε αν θα βλέπαμε τη ροή των πληθυσμών ως το ανθρώπινο ισοδύναμο της ώσμωσης;
Στη χημεία του γυμνασίου μάθαμε ότι σε ένα δοχείο νερού χωρισμένο σε δύο μισά από μια ημιδιαπερατή μεμβράνη, οι άνισες συγκεντρώσεις αλατιού είχαν ως αποτέλεσμα την κίνηση νερού από την πιο αραιή πλευρά προς την πιο πυκνή. Όσο μεγαλύτερη είναι η απόκλιση στη συγκέντρωση διαλυμένης ουσίας, είτε πρόκειται για ένα μόριο άλατος είτε για μια πολύπλοκη πρωτεΐνη πλάσματος, τόσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη που σπρώχνει για την εξίσωση των συγκεντρώσεων.
Τώρα φανταστείτε τον κόσμο ως μια γιγαντιαία δεξαμενή, που υποδιαιρείται σε μικρότερα δοχεία (έθνη) χωρισμένα μεταξύ τους από ημιδιαπερατές μεμβράνες (σύνορα). Αντί για το αλάτι, βάζετε σε κάθε δοχείο διαφορετικές ποσότητες τροφίμων, σπιτιών και