Όσα δεν λέμε για τους αρχαίους
Ο μοναχικός άνδρας που ταξιδεύει με το τρένο για την Κόρινθο δεν διαφέρει φαινομενικά από τους άλλους επιβάτες. Mόνο ένας καλός παρατηρητής θα μπορούσε να διακρίνει μια μελαγχολία στο λεπτό πρόσωπο, πίσω από τα μικρά, στρογγυλά γυαλιά. Στην Κόρινθο θα καταλύσει σε έναν μικρό ξενοδοχείο. Είναι Σεπτέμβριος, το φθινόπωρο μπαίνει σιγά σιγά, η καλύτερη εποχή.
Μια μέρα αποφασίζει να ανεβεί στον Ακροκόρινθο. Μακρύς ο δρόμος, αλλά τον ανταμείβει. Εκεί πάνω, ανάμεσα στις αρχαίες πέτρες, ο ταξιδευτής θα αναζητήσει τη γαλήνη. Όταν θα επιστρέψει στο ξενοδοχείο, έχει πια νυχτώσει. Κανείς δεν θα τον ξαναδεί ως την επομένη το πρωί· όταν θα είναι πια νεκρός. Είναι 22 Σεπτεμβρίου του 1937 και οι εφημερίδες θα γράψουν πως αιτία θανάτου του Ιωάννη Συκουτρή ήταν η καρδιακή προσβολή.
Δεν θα περάσουν παρά μερικοί μήνες, όταν γίνεται γνωστό ότι ο σπουδαίος φιλόλογος, το λαμπερό μυαλό της εποχής είχε στην πραγματικότητα αυτοκτονήσει. Και δεν θα χρειαστεί να ψάξουν πολύ για τους λόγους που τον οδήγησαν εκεί, καθώς επί δύο σχεδόν χρόνια το όνομά του είχε διασυρθεί με τον χυδαιότερο τρόπο από τους υπερασπιστές της άσπιλης και αμόλυντης ελληνικής αρχαιότητας.
Αιτία, η περίφημη πλέον μετάφραση και κυρίως η