Oι εξωσυζυγικές σχέσεις των αρχαίων Ελλήνων

Ο γάμος στην αρχαία Ελλάδα, όπως και σήμερα, ήταν ένας ζωτικός θεσμός για την κοινωνία. Κι αυτό γιατί εξασφάλιζε τη διοίκηση του οίκου, του νοικοκυριού όπως θα λέγαμε σήμερα, και την απόκτηση νόμιμων παιδιών που θα κληρονομούσαν και θα φρόντιζαν τους γονείς. Ήταν τόσο σημαντικός στην αντίληψη των ανθρώπων, που σπάνια κάποιος έμενε ανύπαντρος. Παρά τη σημασία όμως που έδιναν οι πρόγονοί μας στον γάμο ως θεσμό, στην πράξη αυτά που γίνονταν στο συζυγικό κρεβάτι ήταν μόνο ένα μικρό τμήμα της πραγματικής σεξουαλικής δραστηριότητας και των δύο φύλων.

Η σχέση των συζύγων

Τις περισσότερες φορές, ο γάμος στην αρχαία Ελλάδα ήταν μια σχέση ανάγκης και συμβατικότητας, που είχε προκύψει μέσω δεσμών των δύο οικογενειών και όχι μέσα από τη γνωριμία των άμεσα ενδιαφερόμενων.

Δεν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, αφού ο ρόλος των γυναικών ήταν αρκετά περιορισμένος στα οικιακά καθήκοντα και η εμπειρία τους από τον κόσμο ελάχιστη. Πολύ συχνά, η διαφορά ηλικίας των νεόνυμφων ξεπερνούσε τα δέκα χρόνια, αφού τα κορίτσια παντρεύονταν γύρω στα δεκαπέντε (για να εξασφαλιστεί όσο το δυνατόν η παρθενία) και οι άνδρες γύρω στα τριάντα, συχνά χωρίς, καν, να γνωρίζονται οι δυο τους. Ενδεικτικό της παθητικότητας