Οι βροχοποιοί του Μαρόκου

Στο μικροσκοπικό χωριό Ουνεινέ, που βρίσκεται ψηλά στα βουνά του Μέσου Άτλαντα στο Μαρόκο, ο ουρανός είναι τα πάντα – στέγη, θεός, μεσίτης της τύχης. Εδώ και γενιές, οι κάτοικοι του χωριού διαβάζουν τα σύννεφα σαν οιωνούς: σκοτεινή κοιλιά, μεταβαλλόμενος άνεμος, η μυρωδιά του υγρού εδάφους. Όλα σημάδια ότι η βροχή, επιτέλους, μπορεί να πέσει.

Αλλά τα τελευταία χρόνια, ο ουρανός έχει κρατήσει τα μυστικά του για τον εαυτό του. Η βροχή έχει γίνει απρόβλεπτη, φλερτάρει τον Οκτώβριο, εξαφανίζεται τον Μάρτιο, και μετά επιστρέφει με μανιασμένους χείμαρρους που λαξεύουν χαράδρες στην ξεραμένη γη.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2024, μετά από μια εβδομάδα κατάξερου ήλιου, μια βροχή που δεν είχε παρατηρηθεί εδώ και χρόνια σάρωσε τα βουνά του Άτλαντα, που χωρίζουν τη Σαχάρα από τη θάλασσα.

«Αυτό δεν είναι φυσικό», ψιθύρισε ο Χασάν, ένας ντόπιος οδηγός ταξί σε έναν στενό ορεινό δρόμο που οδηγεί στο Μαρακές. Οι επιβάτες του, μια ομάδα χωρικών που συνωστίζονταν στο πίσω κάθισμα, έγνεφαν ή προσεύχονταν για συγχώρεση. «Λένε ότι παίζουν με τα σύννεφα τώρα. Προσπαθούν να κάνουν βροχή, αντί να το αφήσουν στον Θεό», πρόσθεσε.

Στο Μαρόκο, η βροχή δεν είναι ποτέ απλώς βροχή· είναι μια θεϊκή διάθεση που