Πίσω από το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Οταν ολοκληρώθηκε η ανοικοδομηση του Κέντρου Πομπιντού ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου αναβάθμισης της περιοχής Les Halles στο κεντρικό Παρίσι το 1977, τα ενοίκια των κατοικιών στη γειτονική ζώνη ανέβηκαν σε δυσθεώρητα ύψη. Καφέ και εστιατόρια ανοιξαν μέσα σε μια νύκτα, ενώ πύκνωσαν τα καταστήματα ακριβών ειδών που βρήκαν θέση στα λημέρια της παλιάς αγοράς κρεάτων, ψαριών και λαχανικών. Ηταν από τις τελευταίες αστικές επεμβάσεις στην Πόλη του Φωτός, που υπάκουε στην λογική πως όλα πρέπει να ξηλωθούν για να ξαναγίνουν από την αρχή.

Η δημιουργία της Tate Modern στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στο Λονδίνο με βρήκε να σπουδάζω στη βρετανική πρωτεύουσα. Και εκεί, η αναβάθμιση της περιοχής του Southwark ήταν εκτός από θεαματική και ταχύτατη. Από ένα φτωχό, κακόφημο μέρος με εργατικές πολυκατοικίες, προσέλκυσε κατασκευαστές πολυτελών κτιρίων, συμπαρασύροντας και επιχειρηματίες που επένδυσαν στην εστίαση. H βόλτα στη Νότια Οχθη μεγάλωσε σε μήκος και έγινε μία από τις πιο αγαπημένες περατζάδες για την νεολαία και όχι μόνο. Σήμερα η ζώνη γύρω από το μουσείο έχει μια από τις υψηλότερες τιμές ανά τετραγωνικό μέτρο στην Ευρώπη, αλλά αυτό δεν αφορά ολόκληρη την περιοχή, στην οποία ζουν ακόμα αρκετοί μη προνομιούχοι.