Μπορεί η ποδηλασία να βοηθήσει στο πένθος και την κατάθλιψη;
Ο πατέρας μου Λίντσεϊ Φράι πέθανε ξαφνικά πριν από οκτώ μήνες. Είχε καρκίνο τελικού σταδίου στον πνεύμονα και στη σπονδυλική στήλη. Δυστυχώς, ο πατέρας μου πέθανε μόλις επτά εβδομάδες μετά τη διάγνωσή του. Έμεναν ακόμα δύο εβδομάδες για τα 70α γενέθλιά του.
Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος για τον θάνατο του πατέρα μου. Ήταν ένα μεγάλο σοκ και η θλίψη που προέκυψε με συγκλόνισε. Οι άνθρωποι γύρω μου έμοιαζαν επίσης απροετοίμαστοι – οι καθημερινές συζητήσεις στη δουλειά, γύρω από το τραπέζι του δείπνου, με την οικογένεια, ακόμα και έξω με τους φίλους σε ποδηλατικές βόλτες, δεν επιδέχονταν συχνά βαθύτερες σκέψεις γύρω από την εμπειρία του πένθους.
Πρόκειται για ένα δύσκολο θέμα άλλωστε ...ο θάνατος. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλώς δεν θέλουν να περπατήσουν μαζί με τον πενθούντα πολύ μακριά σε αυτόν τον δρόμο. Ειδικά οι άντρες, όπως φαίνεται, δεν είναι καλοί στο να συζητούν για τον θάνατο και το πένθος. Ένας ειδικός στον τομέα αυτό μου υπέδειξε ότι αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι πολλοί άνδρες είναι «εργαλειακά θλιβόμενοι» – αναζητούμε ενεργές πρακτικές διεξόδους για την επεξεργασία του πένθους.
Αυτός ήμουν σίγουρα εγώ. Στα βάθη της θλίψης, δεν διέθετα πάντα τις λέξεις για να