Mια απόπειρα διείσδυσης στα μουσικά γούστα του Έρντογαν δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Πρώτο βασικό εμπόδιο σε αυτή την προσπάθεια, είναι η αποκάλυψη του μέσου αναπαραγωγής. Το παραδοσιακό σουνιτικό Ισλάμ δεν φημίζεται για τις καλές του σχέσεις με την τεχνολογία και την πρόοδο και ιδιαίτερα όταν τα «μηχανήματα του διαβόλου» προέρχονται από τη Δύση, αποτελούν κόκκινο πανί. Όχι μόνο γιατί η απόκτηση και κατοχή τους καταπατούν τους ιερούς νόμους του Κορανίου και των Χαντίθ, αλλά γιατί η χρήση τους έχει τις ευλογίες της μετριοπαθούς θρησκευτικής προσέγγισης του εξόριστου στις ΗΠΑ, πρώην μέντορα και συνεργάτη και νυν υπ αριθμόν ένα καταζητούμενου στην Τουρκία, ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν.
Ως εκ τούτου, cd, mp3, πικάπ, ραδιοκασετόφωνα και ότι άλλο αποτελεί ένδειξη της παρακμής του δυτικού κόσμου, εκτιμάται ότι δεν μπορεί να κοσμεί (λέξη που παραπέμπει σε ένα ακόμα εχθρό του καθεστώτος, την κοσμικότητα και το κοσμικό κράτος) το σαλόνι του προεδρικού λευκού σαραγιού στην Άγκυρα, που για λόγους συμβολισμού χτίστηκε σε έκταση του δασικού αγροκτήματος του Ατατούρκ (ενός συμβόλου της κοσμικότητας του κράτους στην τουρκική πρωτεύουσα που παρεμπιπτόντως, έφτιαχνε και εξακολουθεί να παράγει πεντα