«Η απόπειρα του κράτους να συγκεντρώσει το μονοπώλιο της βίας στα χέρια του μοιάζει να οδηγείται σε αποτυχία», έγραφε ο Ισραηλινός ακαδημαϊκός Μάρτιν Βαν Κρέβελντ πριν από περίπου 30 χρόνια, στο βιβλίο Η Μεταμόρφωση του Πολέμου. «Τη θέση του κράτους θα καταλάβουν διαφορετικού είδους μαχόμενοι οργανισμοί. Με το πέρασμα του χρόνου οι στολές θα αντικατασταθούν από απλά διακριτικά. Όσοι τα φορούν δεν θα ανήκουν σε στρατούς όπως αντιλαμβανόμαστε εμείς τον όρο», συνέχιζε, βλέποντας τις γραμμές μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού σταδιακά να θολώνουν.
Με δυο λόγια
Οι άνθρωποι που πάνε στον πόλεμο για χρήματα δεν είναι κάτι καινούριο. Λέγεται πως όταν ξέσπασαν τα γεγονότα που θα οδηγούσαν στη Γενοκτονία της Ρουάντα το 1994, μία εταιρεία πήγε στον ΟΗΕ και προσφέρθηκε να επιβάλει την τάξη έναντι 120 εκατ. δολαρίων, με την προσφορά της ωστόσο να απορρίπτεται από τον τότε επικεφαλής των ειρηνευτικών επιχειρήσεων Κόφι Ανάν, γιατί «ο κόσμος ακόμη δεν είναι έτοιμος να ιδιωτικοποιήσει την ειρήνη». Δύο δεκαετίες μετά, τα πράγματα έχουν αλλάξει· οι μισθοφόροι αναλαμβάνουν πλέον δράση και ως αντιπρόσωποι-proxies κρατικών δρώντων σε πολεμικά μέτωπα σε όλον τον κόσμο, με στόχο την προβολή της ισχύος και