Στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, ο πληθυσμός των μελισσών έχει μειωθεί αισθητά τις τελευταίες δεκαετίες – σε ορισμένες περιπτώσεις έχει υποδιπλασιαστεί, με την τάση να διατηρείται μειούμενη. Οι πληθυσμοί χάνονται με πρωτοφανείς ρυθμούς, και οι συνέπειες των απωλειών είναι πολύπλευρες για ολόκληρο το οικοσύστημα, μοιραία και για την ανθρωπότητα. Στις ΗΠΑ, μία από τις λίγες χώρες όπου τηρούνται σχετικά στατιστικά, ο πληθυσμός των μελισσών έχει μειωθεί κατά περίπου 40% – από το 1947 έως το 2007, όταν και έγινε λόγος για το περιβόητο «σύνδρομο κατάρρευσης των μελισσοκοινωνιών».
Έκτοτε ο ρυθμός των απωλειών επιταχύνθηκε, αναγκάζοντας την επιστημονική κοινότητα να ασχοληθεί επισταμένως με το ζήτημα. Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα αισθητό και στην Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας, όπου το περασμένο έτος παρατηρήθηκε μείωση του πληθυσμού των μελισσών άνω του 15%.
«Ποιος ο λόγος της ανησυχίας;» αναρωτιούνται κάποιοι. «Δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν πετούν λιγότερες μέλισσες», θα πουν ορισμένοι. «Ούτως ή άλλως δεν τρώω μέλι», θα αντιτάξουν οι πιο κυνικοί. Οι ανησυχίες όμως δεν εστιάζονται (μόνο) στην ποσότητα του παραγόμενου μελιού, που μοιραία θα μειωθεί αν δεν ληφθούν μέτρα. Η μείωση του