«Φαντάσου τη Λευκορωσία σαν μια οικογένεια που υποφέρει από έναν βάναυσο, κακοποιητικό πατέρα. Σε αυτή τη χώρα είμαστε όλοι θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Κάθε λίγα χρόνια κάναμε μια απόπειρα να γλιτώσουμε, ζητούσαμε βοήθεια, αλλά δεν βρίσκαμε υποστήριξη πουθενά. Είναι η πρώτη φορά που ακουγόμαστε, που τα ξένα μέσα ζητούν να ακούσουν τις φωνές μας», λέει η Μαρίγια Μαρτίσεβιτς, μιλώντας μου από το διαμέρισμά της στο Μινσκ. «Τα προβλήματά μας δεν ήταν σε καμιά διεθνή ατζέντα. Γιατί; Ίσως δεν κυλούσε αρκετό αίμα, ίσως οι διαμαρτυρίες δεν ήταν αρκετά επίμονες κι εκτεταμένες. Κι έπειτα ήταν πάντα κι ο Πούτιν, που δεν ήθελε να διαταραχτούν οι ισορροπίες. Η πατρίδα μου είναι όπως μια γυναίκα που τρώει συστηματικά ξύλο από τον άντρα της, οι γείτονες το γνωρίζουν, αλλά δεν θέλουν να ανακατευτούν. Ας τα βγάλει πέρα μόνη της, σκέφτονται. Δεν μπορούσαμε, όμως, νιώθαμε αδύναμοι. Πιστεύω ότι τώρα κάτι έχει αλλάξει».
Όλα ξεκίνησαν τη νύχτα της 9ης Αυγούστου, όταν ο Αλεξάντρ Λουκασένκο ανακοίνωσε πως είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές με ποσοστό 80%, έναντι ενός ισχνού 10% που, σύμφωνα πάντα με τα επίσημα αποτελέσματα, είχε αποσπάσει η υποψήφια της ενωμένης αντιπολίτευσης Σβετλάνα
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερα; Γίνε συνδρομητής τώρα.
Με 6 Ευρώ τον μήνα ή έκπτωση στην ετήσια συνδρομή!
Γίνε συνδρομητής τώραΑκύρωσε όποτε θες
Έχεις ήδη κάνει εγγραφή; Συνδέσου εδώ
Ή κάνε εγγραφή εντελώς δωρεάν
Κάνε εγγραφή για να έχεις πρόσβαση σε έως και 5 δωρεάν άρθρα τον μήνα!
Εγγραφή χρήστη