Ένας στους τέσσερις εκπαιδευτικούς λείπει ακόμα από τις τάξεις
Μεγάλωσα στην Νέα Φιλαδέλφεια, όπου πριν από περίπου μια δεκαετία ολοκλήρωσα την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σε σύγκριση με τα Λύκεια της ευρύτερης περιοχής, το 1ο ΓΕΛ Ν. Φιλαδελφείας όπου φοίτησα είχε πάντα τη φήμη του «σκληρού» σχολείου.
Αυτό σημαίνει πως όταν ερχόταν η ώρα για τη φοίτηση στην 1η Λυκείου, μαθητές που ήθελαν να περάσουν τις τάξεις δίχως να δυσκολευτούν τρομερά επέλεγαν τα άλλα Λύκεια της περιοχής, τη στιγμή που, από την άλλη, γονείς μαθητών όχι μόνο από τα γειτονικά σχολεία, αλλά κι εκείνα κοντινών Δήμων, που ήθελαν τα παιδιά τους να μείνουν προσηλωμένα στο διάβασμα και να μην «ξεστρατίσουν» στην πορεία, τα έγραφαν στο δικό μας.
Ούτε καταλήψεις κάναμε συχνά: ακόμη και στις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2008, όταν τον Δεκέμβριο δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, το σχολείο μας έμεινε κλειστό για μικρότερο διάστημα σε σχέση με τα υπόλοιπα της περιοχής, ενώ όταν προέκυψαν ζητήματα όπως η διαμόρφωση μιας μικρής αποθήκης σε λειτουργική (;) αίθουσα διδασκαλίας και η μακροχρόνια φοίτηση μαθητών σε κοντέινερ που στήθηκαν στο προαύλιο, δεν πραγματοποιήθηκε καμία κινητοποίηση.
Η ίδια εικόνα χαρακτηρίζει ακόμα την λειτουργία του σχολείου. Έτσι, ξαφνιάστηκα όταν την