Το ίδρυμα-κηλίδα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια για τα ανάπηρα παιδιά

Με τη Μαρία γεννηθήκαμε τον ίδιο μήνα της ίδιας χρονιάς, τον Ιούλιο του 1984, στο βαθύ καλοκαίρι. Η διαφορά ήταν ότι η Μαρία βγήκε από τη μήτρα της μητέρας της –το μοναδικό μάλλον μέρος θαλπωρής που υπήρξε ποτέ για εκείνην– με ένα χρωμόσωμα παραπάνω. Διαγνώστηκε με σύνδρομο Down. Στον σκληρό και άτεγκτα ιεραρχικό κόσμο της «κανονικότητας», αυτό ισοδυναμούσε με διαβατήριο προς μια μορφή επίγειας κόλασης. Σε ηλικία 10 ετών κατέληξε στο παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, σε αυτήν τη δυστοπική νησίδα του νομού Ηλείας, όπου άνθρωποι στον 21^ο αιώνα ζούσαν σε κλουβιά, απομονωμένοι και αποστερημένοι από οποιοδήποτε ερέθισμα. Στις 21 Μαρτίου του 2018 διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα. Πέθανε στις 14 Γενάρη.

Τον τελευταίο χρόνο πριν φύγει πρόλαβε –χάρη στη θεραπευτική παρέμβαση– να αντιληφθεί πώς ήταν να τη χαϊδεύουν, να παίζει, να τρώει μόνη της με το κουτάλι. Δεν πρόλαβε, όμως, να βγει από το ίδρυμα. Να ζήσει έστω μια μέρα ελεύθερη. Η ζωή της είχε κλαπεί από τη στιγμή που ταξινομήθηκε ως αντιπαραγωγική και ανεπιθύμητη. Έτσι η Μαρία έγινε μια ακόμα ελιά στο έρημο χωράφι όπου στέκει το τετραώροφο κτίριο, καθώς με τα χρόνια οι εργαζόμενοι του ιδρύματος καθιέρωσαν το έθιμο να φυτεύουν μια ελιά στην αυλή για