Είναι εύκολο να κάνεις πλάκα με τα καλλιστεία. Διαγωνιζόμενες που δεν είναι ακριβώς καλλονές, παραπατήματα, γελοίες ερωτήσεις και απαντήσεις για γέλια και για κλάματα, δάκρυα απογοήτευσης και παρασκηνιακά μαλλιοτραβήγματα –οι αφορμές είναι διασκεδαστικά πολλές. Όμως αυτή είναι μάλλον η εύκολη ανάγνωση, που σύμφωνα με πολλούς, δεν βλάπτει μόνο εκείνες που εκτίθενται ευθέως.
Ως θεσμός, οι διαγωνισμοί ομορφιάς ανέκαθεν θεωρούνταν ασύμβατοι με τον φεμινισμό, καθώς επιβάλλουν πατριαρχικά πρότυπα για τις γυναίκες, αντικειμενοποιώντας τις με τρόπους που στην εποχή του #metoo και του γενικευμένου αγώνα για ουσιαστική ισότητα, μοιάζουν επιεικώς γκροτέσκ. Οι υποψήφιες στέκονται στη σειρά και βαθμολογούνται η μία έναντι της άλλης για την εμφάνισή τους, το χαμόγελό τους, το περπάτημά τους, το ύψος και το βάρος τους. Αναφέρονται συχνά ως αριθμοί, σαν να πρόκειται για κάποιο ανθρώπινο bingo, αφού τελικά μόνο το όνομα της νικήτριας έχει σημασία – κι αυτό όχι ιδιαίτερη. Περιφέρονται με το μαγιό μπροστά σε ντυμένους κριτές που βαθμολογούν ό,τι βλέπουν και στο τέλος κάποιες πρέπει να αποχωρήσουν ηττημένες αλλά πάντα χαμογελαστές, γιατί η θηλυκότητα απαιτεί χάρη, ακόμα και σε τόσο ακραία άχαρες