Γιατί πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τις θεωρίες (οικονομικής) καταστροφής
Η οικονομική κρίση του 2008 εξακολουθεί να πλήττει την παγκόσμια οικονομία και πολιτική. Επηρεάζει μάλιστα και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την παγκοσμιοποίηση. Μέχρι πρόσφατα, η φράση «παγκόσμια οικονομία» έφερνε στον νου κεφάτες ιστορίες για έναν «ενιαίο και συνδεδεμένο κόσμο» και την τεχνοκρατική συνύπαρξη. Τώρα, συμβαίνει το αντίστροφο: στις ιστορίες της εποχής μας κυριαρχούν οι καταρρεύσεις, εξαφανίσεις και καταστροφές. Είναι η παιδική χαρά των εχθρών της παγκοσμιοποίησης, που βλέπουν την αλληλεξάρτηση των χωρών ως συνταγή για καταστροφή.
Ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο κάποτε είχε περισσότερες αποχρώσεις. Για κάθε ιστορία ελπίδας του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα, υπήρχε και μια σκιά παρακμής· κατά τον 19ο αιώνα, οι φιλελεύθεροι έπρεπε να κονταροχτυπιούνται με συντηρητικούς και ριζοσπάστες προφήτες της πτώσης. Κάποιοι έβλεπαν την κρίση ως ευκαιρία. Επηρεασμένος από τον Καρλ Μαρξ, ο αυστριακός οικονομολόγος Γιόζεφ Σούμπετερ το 1942 μετέτρεψε σε αρετή την καταστροφή, καθώς πίστευε ότι θα μπορούσε να βγει κάτι δημιουργικό από την κατάρρευση των κουρασμένων παλιών θεσμών. Ο Γερμανός οικονομολόγος Άλμπερτ Ο. Χίρσμαν έβλεπε την ανισορροπία ως μια πιθανή πηγή νέας σκέψης. Το 1981