Φιλιππινέζες και οικιακή εργασία: Μία αθόρυβη ιστορία καταπίεσης και υποταγής
Τα «καλά σπίτια» τις προτιμούν, καθώς συμβολοποιούν τον πλούτο και το κύρος τους. Oι εργοδότριες στις μεταξύ τους συζητήσεις τις χαρακτηρίζουν αθόρυβες και περίπου αόρατες. O Τύπος σχεδόν αγνοεί την ύπαρξή τους και στον δημόσιο λόγο ο εθνικός τους προσδιορισμός είναι συνυφασμένος με την υποτέλεια.
Το αβίαστο «δεν είμαι η Φιλιππινέζα σου» ή «φέρεται σαν Φιλιππινέζα» δεν είναι καθόλου αυθόρμητο και αθώο. Είναι η λεκτική αποτύπωση ενός στερεοτύπου που εδράζεται σε ένα σεξιστικό και ρατσιστικό υπόβαθρο. «Καμία υποψία για αδικία δεν σκιάζει τις προσβολές που δέχεται μια γυναίκα επειδή γεννήθηκε γυναίκα», έγραφε η Ελένη Βαρίκα.
Πόσο μάλλον αν πρόκειται για γυναίκα, μετανάστρια και εργάτρια. Εκεί η διαπλοκή έμφυλων, εθνοτικών και ταξικών χαρακτηριστικών γίνεται ταυτοτική υπόθεση. Σου ορίζει τον δρόμο. Για τις γυναίκες της φιλιππινέζικης κοινότητας στην Ελλάδα, αυτός ο δρόμος πολύ αυστηρά οδηγεί στο εσωτερικό ενός μεγάλου και συνήθως πολυτελούς σπιτιού με πολλά δωμάτια και ακριβά έπιπλα. Σε αυτές, βέβαια, δεν ανήκουν παρά ελάχιστα τετραγωνικά ιδιωτικότητας και λίγες ώρες ξεκούρασης.
Αχαρτογράφητη ζωή
Οι ρίζες της φιλιππινέζικης μετανάστευσης στην Ελλάδα εντοπίζονται στα τέλη της