Η οικονομική κρίση δεν ήταν εξίσου αμείλικτη με όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Το κύμα απολύσεων που σάρωσε την ελληνική αγορά εργασίας και η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, σε μία χώρα που βυθίστηκε σε πολυετή ύφεση, οδήγησαν στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, ενώ πολλοί εξ αυτών έχασαν τη δουλειά τους χωρίς καν να λάβουν τη νόμιμη αποζημίωση που δικαιούνταν.
Την ίδια στιγμή, μία μικρή αλλά όχι αμελητέα μερίδα ιδιωτικών υπαλλήλων «έπεσε στα μαλακά». Ο λόγος για τους χιλιάδες τραπεζοϋπαλλήλους που συμμετείχαν σε κάποιο από τα προγράμματα εθελούσιας εξόδου που «έτρεξαν» οι τέσσερις (ανακεφαλαιοποιημένες με κρατικό χρήμα) συστημικές τράπεζες από το 2013 και μετά. Τα χρηματικά «πακέτα» που πήραν για να αποχωρήσουν οικειοθελώς είναι κατά κοινή ομολογία αξιοζήλευτα, ειδικά αν συγκριθούν με τις αποζημιώσεις της πλειονότητας των απολυμένων του υπόλοιπου ιδιωτικού τομέα, ενώ δεν λείπουν οι προκλητικές περιπτώσεις υψηλόβαθμων τραπεζικών στελεχών που, ενώ πήραν το πλουσιοπάροχο μπόνους της εθελούσιας που τους προσέφερε ο εργοδότης τους (και κατά προέκταση ο Έλληνας φορολογούμενος), στη συνέχεια επαναπροσλήφθηκαν σε άλλη ή ακόμη και στην ίδια τράπεζα.