Εργαζόμενη μητέρα στην Ελλάδα
Μια φορά κι έναν καιρό, στη χαρούμενη Ελλάδα της δεκαετίας του ’90 άρχισαν να δημιουργούνται οργανωμένα οι νόμοι προστασίας της μητρότητας. Και μπορεί να μάθαμε πως είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο, όμως για τις μητέρες φαίνεται πως έγινε μία εξαίρεση και τα δικαιώματα κατέληξαν να είναι πολύ διαφορετικά, ανάλογα με το αν εργάζονταν στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, ενώ για τις αυτοαπασχολούμενες ούτε συζήτηση, καθώς μόλις το 2015 ορίστηκε ένα στοιχειώδες πλαίσιο.
Χαρακτηριστικό των πολλών ταχυτήτων στην προστασία της μητρότητας είναι το γεγονός ότι σε αρκετές επίσημες έρευνες για το θέμα της εργασίας και της μητρότητας στη Γηραιά Ήπειρο, η Ελλάδα εμφανίζεται δύο φορές, με τις κωδικές ονομασίες GrPu (Greece-Public Sector/Ελλάδα-Δημόσιος Τομέας) και GrPr (Greece-Private Sector/Ελλάδα-Ιδιωτικός Τομέας).
Ένα (δύο, τρία) πλαίσια με πολλές ταχύτητες
Να διευκρινίσουμε αρχικά ότι γενικότερα στον δυτικό κόσμο οι άδειες που συνδέονται με την απόκτηση ενός παιδιού χωρίζονται σε τρεις βασικές κατηγορίες:
- Για τις μητέρες (μητρότητας)
- Και για τους δύο (γονικές)
- Για τους μπαμπάδες (πατρότητας)
Ο μέσος όρος της πληρωμένης άδειας τοκετού και λοχείας (μητρότητας) στην Ευρώπη είναι 23